İşçilerden ve Askerlerden

o gün
insanlığın son kez öldüğü gündü
yeni kirli sayfaların koynunda
kanayarak
titreyerek dizlerimiz üstünde
yanarak ve yakılarak ve boğularak
ve düşerek yükseklerden
kırılırken kemiklerimiz birer birer
kellemiz koparken
taşlanırken
yaşlanırken
son nefesimizde
sorduk son bir soru:
yetmiş yılım kaç dirhem eder

patron
bana ömrümü geri ver
ben bu yaşanası dünyaya
senin için gelmedim ki
tanrı bu ürkek, cılız
acınası bedenimi
senin için mi yonttu
ellerim sevgili elinde buruşmalıydı
senin fabrikanda
senin malanı tuttu
işçi büyüdüm
sefil öldüm
umutlu doğmuştum

generalim
bana ömrümü geri ver
dünya halkları, bana ömrümü geri verin
ben bu yaşanası dünyaya
sizin için gelmedim ki
cephede bir gözümü
sağ bacağımı
otuz yılımı
siz yanılmaya, susmaya ve kandırılmaya
devam edesiniz diye
vermedim
ben de insanca yaşamak isterdim

ama inandırdınız
öldürmenin kutsal olduğuna
halbuki göğsünden vurduğum adam
hasmım değildi
başka millette doğmuş bendimdi

efendilerin büyük oyunlarında
piyon olayım diye
doğurmadı anam beni

sizler ki bayraklarınızla
silahlarınızla ve sloganlarınızla
birer yalandınız
dünyayı korkutmak için bizi kullandınız

ve ben direnmedim
her gece rüyamda
ölü yoldaşlarımla konuşurken
karımdan mektuplar okurken
düşman alnıma namluyu dayamışken
hatta göğsümden vurulduğumda
başka bir dünyanın
mümkün olduğunu
hiç düşünmedim