İşçi Şiiri - Nasıf Acar

Ellerim görünmez,
Kirden-pastan,
Simsiyah...
Parmaklarım,
Nasır bağlamış,
Kaba saba,
Yarıklar içinde.
Künyem de,
İşçi yazar benim...
Ellerim kirli olsa da,
Yüreğim değil,
Alnım ise,
Apak...
Sadece alınterimin kiri...
Adım işçi benim.
Avuç içlerim,
Tabak gibi nasırlı,
Parmak uçlarım,
Küt küt oldu.
Hissimi kaybettim.
Alın terim,
Oluk oluk akmakta.
Patronun cebi delik,
Biz de ise,
Yok bir metelik.
Tek keyfimiz, lüksümüz...
Acı dumanlı,
Sigaramızı tüttürürken,
Kirli incebelli ile,
Kokusunu,
İçimize çeke çeke,
Sindire sindire,
Çay içmektir bizim.
Konuşmalarımız,
Kabadır, küfürlüdür.
Kibarlık yoktur lügatımızda...
Patronun cebi gibi,
Yüreği de delik...
Akar gider oradan,
Verilen sözler.
Kazandığım her bir kuruşta,
Alın terimin,
Tuzlu kokusu vardır.
Sigaramın kokusuyla eyleşen,
Çayın kokusuyla dinlenirim.
Maki naların,
Tıkır tıkır sesleriyle eğlenirim.