mumdan yükselen harfler
dört yanı tavaf eder dolaşır
duvarların üstünden
halılara sürtünür tek tek
omuzlardan kollardan budaklanır
dudaklara yüklenir wawı
göz göz çekilir sürme, dili kırk yarar
kulakları kırklanır yükselir huuu
yükselir
hu hu hu!
aşağı bakar harfler yukarı bakar
içi bulanır yüksekten düşecek gibi olur
helazona tutunur
girdaplara karışır elif be te se
mimleri dolanır ayaklarına
dal zel atlar eşiklerden yükselir huuuu
yükselir her hu'da beli kırık liberte
birdirbir çeker birbirinden açılır gözler
her bir harfin uzar, süner
çekilir kuyrukları
derinlere çekilir huuu!
sıkışır gövdesi cereyanda kül
gül cereyan açılır nefesi bir kutuya dolar
kubbesinde sıkışır damıtarak sesini
birikir birikir birikir huuu!
şekil şekil endam omuz birikir
harfler dört açar gözü, burnunu çeker
ahlanır vahlanır eyvahlanır huu!
hu, tutar su misali yol olur
bir dolu kuyu olur
harf döker eteğinden, isten mürekkebini
her biri ayrı dilden belki şerh olur
belki de kemer, sıkmaya kendi boynunu
uyku olur dilinde
yüzüne gözüne tu tu, eline dizine tu!
maşallah der tüküren, hâl olsun
bereketi kendinden kendine olsun
bereketlendikçe tutar nabzını
bereketledikçe bereket
harfler belki kurtarır
kırar bedellerini
mürekkep bu, harf bu…
is kokusu bulaşmış üstelik, belli mi olur…
Kayıt Tarihi : 5.10.2014 09:34:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Şİ’R, bir nesneyi hoşça fehmedip, zekâ, zihin ve fetanetle zaviye ve inceliklerine varıp iyice idrak etme anlamına gelir. Ki (bu anlam) İLİM’den daha özeldir. Bu anlamda tanımak ile tabir olunur. Birinci ve beşinci babtan (gelen masdarlarından biri de) ŞUURdur. ŞA’R biçiminde okunan masdarı (…) bir şeye d i k k a t yöneltilerek elde edilen İLİM (bilgi) biçiminde kullanılır ve nice anlamlar dallanıp budaklanır. (…) ve ŞİİR manzum ve ölçülü söz anlamında kullanılır. Gerçi her ilim (bilgi) şiirdir, fakat manzumenin vezin ve kafiye nedeniyle kendisine itlak olunan bir şeref ve ayrıcalığı vardır. Çoğulu eş’ar gelir. Şarih der ki; şiirin imal edildiği yerin zihin ve fetanet olması ve belli bir amaca yönelmesi açısından mevzun olan ayet ve hadislere şiir denmez. ŞA’R ayrıca avrat ile bir ŞİAR içre yatmaktır. ŞAİR şiir kelimesinden vasıftır, şiir söyleyen adama denir. Şair’in Araplar nezdinde belli mertebeleri vardır. Fasih, beliğ ve mahir olan şaire Hınzid derler ki son mertebedir. Ondan sonra gelene şair, sonra gelene küçültücü kiple şüvey’ir, sonra gelene şu’rur (…) sonra gelene müteşair, ondan sonra gelene ise bâir derler ki ba’r’dan alınmadır, b.kçu demektir. (…) İŞ’AR bir adama bir nesneyi bildirme ve haber verme anlamına gelir. (…) ve cenkte her fırkanın birbirini bulup tanıması için kendilerine şiar va’z ve tayin etmek ve her fırkanın ŞİAR’larıyla nida eylemesi manasınadır. ŞA’R cisimden biten şeye de denir ki yün ve tüyden başkadır. Farisî’de mûy, Türkî’de kıl denir. ŞAAR bir adamın gövdesi kıllı olmak anlamına bir kelimedir.işâre: Yazı ile haber vermek, Anlatmak, bildirmek. Birlikte geçinmek, muâşeret etmek. Hoş geçinmek.
(Mütercim Asım Efendi, Kamus Tercümesi, h.1250, İstanbul
TÜM YORUMLAR (4)