İsabell Şiiri - Murat Tunç

gözlerim gözlerine bakardı ansızın
içinde ben içimde sen
değişirdi kararlarımız çoğu zaman
sen benden bi haber kurardın hayallerini
bense seni alırdım hayallerimin merkezine
sonra
sonra koşardık yalın ayak düşlerimizin maviliğine be isabell
aklında başkası olurdu çoğu zaman
benimse aklımda sen olurdun her zaman
buluşurduk arka bahçesinde hayallerimizin
saklanırdık sığamadığımız hayallerimizde
ve sobelenirdik her göz göze geldiğimizde
sen oyuna dalardın ben gözlerine
gözlerin bakınca bana utanırdım
kızarırdı yanaklarım
başımı öne eğer çekilirdim kabuğuma
dedim ya isabell
sen oyuna dalardın ben gözlerine
maviliğinde düşlerimin
misafirim olurdun geceleri
karanlığın tam da orta yerinde ışık saçardın odamın loşluğuna
ezberimi bozar
seni bende yer ederdin isabell
ve dudakların
ve dudakların o kadar yumuşak olurdu ki isabell
erirdim dokununca
ölürdüm
sonra sabaha karşı çıkar giderdin be isabell
yatağım sensiz odam sensiz ben sensiz
uyku çağırırdı gözlerimi
bir sigara yakardım
dumanı genzimi yakardı
uyku çağırırdı gözlerimi
gözlerim uykuyla tanışırdı sonraları
dudaklarım dudaklarınla tanışırdı
tenim teninle
ben seninle tanışırdım isabell