İrtica Şiiri - Uğur Musab Şahin

Duymak, anlamak mı, duyunca kansın.
Kendini bir şey sanan, her şeye inansın.
Kimse, kendinde olmayanı sana vermez.
Bin alır "bir" der, bin verse "bir" diyemez.
Kalp akıldan yakındır, var mı bir itirazın?
Kalbi dinle, faydası çoktur alınan hazzın.
Gayesiz bir hayat, günah batağına akar,
Önce dünyanı, sonra da vicdanını yakar.
Emeksiz bir kazançtan, alınan hiçbir şey
Karanlıkta, ilk gölgen terk eder Uğur bey.
“Hiç” uğruna yaşamaksa, “hep" uğruna öl.
Doğarken çok ağladım, ölürken bari gül
Kalın kazan geç kaynar, odun meşe olsa.
Altın altındır, çamur içinde ne zaman bulsa
Düşmanlar acımasız, dostlar ona kardeş
His ve ruh yok, kalbimiz içimizde birer leş.
Kıtlık bolluğa boğulmuş, şükürden mahrum
Mangalda kül kalmamış, sedir de merhum.
Bedenler tohum yüklü, uyku kafayı yoran,
Yatakta, fahişe üstünde kirli kalın yorgan
Hani ölmeden ölmek, ebedi âleme iltica?
Bu mu, gelir diye korktuğunuz din_i irtica?
Korku, korkanların korktuğu altıncı hissidir.
Dostların kaybı, düşmanların ayıbı incitir.
Yana yana tüken, parlayıp da söneceğine.
Azrail’i bekle, kendini kendin ldüreceğine.
2000