Dünya ya bakıp gülüyorum.. Hiç kimse umurumda değil, sadece gülüyorum..
Tanrıyı kaybettikten sonra çok yalnızlaştık. Kader deyip geçenler oldu, yeni isyanlar başlatanlar. İnsanlığın ilk aşk denemesi hayal kırıklığıyla biterken, hiçliğin yankısı kaldı karşılıksız bir acıda. Ve büyüyeceğimize küçüldük, şimdi elma şekerleri satılıyor bütün tekel bayilerde. Herkes her gece tatlı bir sarhoşluk yaşıyor dilinin ucunda. Güneş'in yardımı olmadan ısınıyor insanlar, ‘insanca’ öğrenmeye çalışıyor herkes..
Belki bir gün devrim yaparız umuduyla yaşıyor herkes. Oysa ki devrim çocuklarının asıldığı bir dünya da artık asılacak çocuklar olmadığından devrim fikri de saçma geliyor.
İnanacağımız bir Tanrı'nın yokluğunda resimler çiziyoruz ellerimizde ki kanla.
Kan renginde bir çiçek ve belki sevgi dolu çizilmesi düşünülen mutlu bir ağacın yokluğu çöküyor kuruyan Deniz'lere. Üşüyoruz.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta