İronik Cehennem 2 Şiiri - Evira Ayaz

Dünya ya bakıp gülüyorum.. Hiç kimse umurumda değil, sadece gülüyorum..

Tanrıyı kaybettikten sonra çok yalnızlaştık. Kader deyip geçenler oldu, yeni isyanlar başlatanlar. İnsanlığın ilk aşk denemesi hayal kırıklığıyla biterken, hiçliğin yankısı kaldı karşılıksız bir acıda. Ve büyüyeceğimize küçüldük, şimdi elma şekerleri satılıyor bütün tekel bayilerde. Herkes her gece tatlı bir sarhoşluk yaşıyor dilinin ucunda. Güneş'in yardımı olmadan ısınıyor insanlar, ‘insanca’ öğrenmeye çalışıyor herkes..

Belki bir gün devrim yaparız umuduyla yaşıyor herkes. Oysa ki devrim çocuklarının asıldığı bir dünya da artık asılacak çocuklar olmadığından devrim fikri de saçma geliyor.
İnanacağımız bir Tanrı'nın yokluğunda resimler çiziyoruz ellerimizde ki kanla.
Kan renginde bir çiçek ve belki sevgi dolu çizilmesi düşünülen mutlu bir ağacın yokluğu çöküyor kuruyan Deniz'lere. Üşüyoruz.

Toplumun ar damarı çatlak bir anına denk geliyor bütün sevgi sözcükleri, fahişeleşiyor toprak. Ana rahmine düşen ilk çocuk oluyor dünya. Ve sülük gibi yapışıyor siyasetnamelerle dolaşanlar. Düşük yapsın istiyoruz. Tatlı mı yesin yoksa ekşi mi. Dünya dişi mi eril mi? Bir süre uzak tutar diye bu soru, sülüklerin cehenneme muhafız olduğu o kadar da muhafazakar olmayan tinsel rüyalar görüyoruz işte. Yağmura kim dayanır ki aşık değilse, yoksa aptallık değil midir? Yerden göğe oradan tekrar yere bir döngüyle yaşamak. Yaşamak dedim de, nefes aldım biraz önce, yaşadım sandım. Oysa kelebeğin kalbinde Tanrı’yla beraberdim bende. Ve öldük. İroni dramatik bir sonla noktalanmadı.

Devrimsel bir yalnızlık benimki, üşüdüğüm için öldüğümü düşündüğüm o gecelerden biri işte.
Ne kadar sorsalar da söylemeyeceğim!! Sorgu meleklerinden gizleyecek tek sırrım bu. Cennet yalnızca ana rahmine düşmeyenlere bahşedilmiş, konuşurlarken duydum. Ve bende en az sizin kadar şaşkınım. Şaşkınlığım da tamamen insan oluşumdan.
Alt yazı geçti insanlık, bütün değerlerini yosunlara bağışlamış ve sonra bir daha ortaya çıkmamaya senet imzalamış. Yasallaşan tefecilerin her birinde imzalı senet var. Gördüm.

Ne garip aslında her düşü bir baloncuk olan ve yutkunurken acı çeken bireylere döndük. Tekçi zihniyetlerin arkasına sığınan bulaşık süngeri kıvamında ezilip büzülüyoruz. Sünger Bob’u tenzih ediyorum. Keloğlan'laşan aşırı hümanist ve duygusuz bir toplumun çekirdek çitlediği bir dünya burası. Oysa yasaları çiğnememek için bir sürü sakız firması kapatıldı. Geviş getiren memeliler grubuna girdik. Aşkı ölümsüzleştiren herkese müebbet verip sonra da iyi halden sonsuz beklemeye aldılar. Ve beklemek ilk iş ibadet olmaktan çıkarılınca herkes günahlarıyla baş başa kaldı. Dua etmeyi bilmeyen çocuklar doğmaya başladı bu İronik Cehenneme. Daha kundakta silah seslerini ezberleyip hangi kurşunun ne kadar öldürücü olabileceğini biliyorlar

Ve Tanrı’yı hiç tanımadılar..