Irmaklara, Güllere, Atlara ve Sevdaya

Irmaklara öykünme!
Virane şehirlerin eteklerinde
Üşüyorlar kederden.
İçinde dövünen suları sustur!
Çığlıklar keserken asrın şah damarını
Ve yüzdürürken çocuklar kağıttan gemilerini
Kan göllerinde.
Yürü sen de ! Durma
Açılsın ayakları insanlığının
Bu köhne çağda nefes almanın
Kefareti o zaman ödenir belki
Durmak ölümdür!

Öykünme güllere de!
Her gece ayırıyor zaman onları
Bir giyotin hızıyla gövdelerinden.
Kansız düşüyor başları yere.
O güller ki
Büyütendi dikenlerini.
Kanlarını yaprağına damıtsın diye.
Şimdi bir çelenge meze olmuş başları
Sahte merasimleri süslerken tomurcuklar
Rengi çalınmış her yaprak için
Ölmek...düğündür!

Atlara da öykünme!
Bir ayağı kırık bu çağın atlarının.
Âkıbeti nallarından sorulur.
Vurulurken,
gözünde parıldayan
İki damla yaşta gizlidir serencamı
Düştüğü yerde kurur.
Oysa tarih yazmıştır zamanın bir yerinde.
Sırtlanıp da umudu çağdan çağa taşıyan
Özgürlük rüzgarının o asil çocuğudur.
Canını yaka yaka düşlese de koşmayı
Vurulur
Ayağı kırılan atlar!
Unutulmak bir köşede...Zulümdür !

Aşıklara öykünme!
Yaralı onların yürekleri de.
Yalnız aşka aşıkların çözdüğü labirentte
Takati olmayan bir yükün talipleri.
Ten ile tin arası uçumluk mesafede
Ya kendine çıkar bütün caddeler
Ya tefani hüznünde
Sever derdini.
Suretten sirete varmak... ki çetin!
Bir kere sevdaya düşenler için
Hasret
Kanadında kalbini taşıyan kuş...

Özlemediği gün...
Kalbinin düştüğü gündür!