Irmak Dediğin Şiiri - Ayhan Gülsoy

Irmak dediğin bir dağa tırmanmalı önce
Görmeli yüksekten ovayı, ağacı, insanı
Yeter be demeli hep siz baktınız tepeden
Ben yukarıda olayım siz aşağıda biraz
Kaçıklığınız, uçukluğunuz yeter be!

Kızılırmak kolaylıkla yapabilir bunu
Kayseri'den geçerken neden çıkmasın Erciyes'e
Neden fidayda oynamasın Ankara'da
Yolu düşmüşken keşke uyarsa birilerini orada
Bilgiçliğiniz, büyüklüğünüz yeter be!

Sonra süzülse gökyüzünde Kızılırmak
Çocuk kirpiklerinden kanat yaparak kendine
-Çocuklar ki en namuslu yurttaşları bir ülkenin-
Seslense sürekli uyuyan kim varsa onlara
Donukluğunuz, tutukluğunuz yeter be!

Çatlak avuçları, ıslak alınları öperek
Bolu tünelinden geçip İstanbul'a varsa Kızılırmak
Göremeyince denizi, ormanı, hele insanı
Bir tokat vursa saklı yüzlere İstinye'de
El çabukluğunuz, yamukluğunuz yeter be!