İrkilirim! Şiiri - Hasan Köysüren

Otobüsümüz, yol alırken kıvrımlı yollarda

Bazen çukurlara düşer tekerlekler,

İrkilirim!

Camdaki buğuyu siler, dağları izlerim…

Bir ceylanı görür gibi olurum…

Hayal meyal...

Yolun kenarındasın, ellerin böğründe…

Yüzün asık…

Bana sitem edersin!

Zaten hep ederdin!

“Korkaklığımı…. fazlaca dürüstlüğümü…”

Hep söylerdin...

Sonra da boynuma sarılır,

Doğruluğumu överdin!

Tez zamanda, yine sinirlenir!

Gün geldiğinde -“pişman” olacağımı...

Delicesine haykırır!

Yüzüme “şamar” gibi söylerdin…

Gün geldi ve de geçti

Dediklerin bir bir yaşandı!

Sen “dağlarda ceylan,”

Ben kalabalıklarda “bir garip adam”

Olduk…

İkimizde habersizce solduk…

Felek habersizce akladı saçlarımızı,

Hiç önemi yoktu “ak rengin…”

Yüreğimiz beter olmasaydı saçlarımızdan…

Yüreğimiz kalabilseydi köhne bir parkın

Kırık bankında

Sevmede kusursuz düşüncelerimizle…

Satmayı tanımayacak olan yürekleri

Çevirerek parıldayan yıldızlara

Okuyabilseydik yazdıklarımızı

Gülümseyerek göz göze.

Ocağın kor olmuş közleri önünde

Hiç önemi yoktu saçlarımın!

Otobüs inerken yokuş aşağı

Yüreğim bir çukura düşer!

İrkilirim!