İris Çiçeği Şiiri - Eda Özüuğurlu

Kıyametler kopacakmış susmasam
Ve gülmesem, yığılacakmışım şuraya.
Hayat bana bir karga yolladığında,
Ninni sanacakmışım ağıtını.
Ama biliyorum,
Kalsa da dilim dikişli
Gözlerim kör olmayacak.
Dünya batıyorsa günden geceye
Ve kızıllıklar bulaşıyorsa artık
Güneşin cesedinden gençliğime
Adım hep iris çiçeği kalacakmış.
Mezarlığı gözleriyle sularlarsa
Hep o çiçek açacakmış.
Ağlarlar ki, ağrılarım tomurcuğa dönüşürmüş
Zaman her şeyi telafi edermiş,
Araya giren zaman telafi edilemezmiş.
Aslında tüm olay birbirine bakmalarıymış
Görmezlermiş.
Sanırdım, hep bunlar duvara tosladığımdanmış.
Yanılmışım, o duvar benim gümüşten zırhımmış.