İris Şiiri - Meryem Çat

Ufaldım, küçük geldim ten rengime
Karardım, böcek oldum
Söndür ışıkları şimdi...

Çakıl taşı akıllar yıkanıp temizlenir mi ölü denizde?
Duvar olsa, bir fikri vardır elbet
En çokta aynadaki bilir doğrusunu
Der ki:
Kaçırma gözlerini, yarık toprak kokusu sinirinin ucunda
Hele bir sakinleş,
Saçların dökülmüş, tel tel sevişip yorgun düşmüşsün
Su kaybın kana karışmış, yaralısın
Uzuvların yanmış,
Cinsiyetsiz parmak uçlarından kül boşalmış göbeğine
Dağıtmışsın inatla tüm ihbarlara rağmen
Yüzüme bak Arsız!
Oksitlenmiş bir bacak aralığı mesafesinde bakışım bakamayışına
Ve utanmıyorsun, biliyorum!

Dondurulmuş şehvet anları göz bebeğimin etrafında kol gezer
Kirpikleri boyalı,
Hatta kırmızıya çalan bir tondu mememin ucundaki iris
Çığlıkların toplu intiharı kıvamında kaygan sesime kulak ver, derdim hep
Kaç ulusa seslendim bir bilse-n/ler!
Saygılarımı sundum tutkulara...

Eni çapı değersiz bir böcek kılığında, insan teni tonundan yoksunum şimdilerde
Güne loş serpip geceleri daim ediyorum
Aynadakiyle tüm örs bağlantılarımı kessem de,
Asfalt tadı alsam da her uzandığımda,

Kırarım tüm yansımaları, gözüm kanasa bile...