Karanlık ıssız bir sokakta
yürüyorum, koşuyorum
Gözümdeki son yaş düşene dek ağlıyorum
Sesimi duyamazsın ama hissedersin belki
Sahi hiç oluyor mu öyle?
Aniden yüreğinden bir sızı yükseliyor mu göklere
Ben seni kendimden çok sevdim
Duyuramadım sesimi sevgilim
Her şeyin planını yaptım
Ama hayatıma girip her şeyim oldun
Sesimi çıkartamadım
Kalp soğuması diye bir şey varmış
Bugünlerde kalbim herkese antarktika
Çocukken oynadığımız oyunlar gibi
Bir tek sana yakınlaşınca ısınıyor
Can alıcı noktamsın
Canımsın
Çok yoruldum beynimdeki düşünce savaşlarından kimin kazandığı artık umrumda değil inanki
Yalvarırım bitsin savaş bu beynimdeki
Kuşanmışlar zırhlarını
Yenilmez tanklarını
Biri sonsuz güçlü bir şövalye
Biri de giyinmiş sonsuz koruma gücünde zırhlarını
İnandım bi an bana geldiğine
Ürkek bir ceylan gibi kollarımı açtığımda
Anladım ki sen herkese teğet geçersin
Ben de özelim sanmıştım
Herkesten farklı görmüştüm
Âh şu geceler karanlık
Cılız bir ışık süzülür odama
Ulaşamıyor kalbime
Kalbim katran rengi
Bir ses ötede
İstanbul'u özlüyorum
Sokaklarında saatlerce doşalmayı
O kalabalıkta kendimi bulamamayı
İnsanlar neden bu kadar zalim
Sırf kalabalık diye yermek mi adil
Adalet satılan bir şey olsaydı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!