İrem Bağı Şarabı Şiiri - Arda Keskinkılıç

Karanlıktı gözlerim
Ve tutmuyordu ellerim.
Puslu her ne gece varsa geçmişe takılı
Beraberinde çokça hüzün ve keder.
Titriyordu dilim,
Ümitsizce geçiyordu bulutlar karanlık
Ve nemliydi gökyüzüm.

İrem bağına girdiğim o geceydi meşhur,
Heyecandan çarpandı kalbim.
Ellerimin kavuştuğu nadide güzellik,
Şiirlere bulaştırandı gönlümü.

Savururdu saçını,
Kaldırırdı kaşını,
Bir sessizlik koparırdı,
Pek sevmediğim caddede.
Uzatırdı narin bacağını,
İlk çakışta yakardı sigarayı,
Dumanı çimen gözlerinden geçer,
Kavuşurdu ruhuma.

Elleriydi sonra,
Beni mecnun koyan.
Gülüşüydü hemhal,
Kalbimi çıplak bırakan.
Bakışıydı keskin,
Göğsüme ok gibi vuran.

Geldi ve baktı.
Öptü ve kaldı.
Göz görmedi böyle güzeli,
Söyleyiverdi işitmediği sözleri.
Nadide bir parçaydı gözümde,
İlk gördüğüm saniyeden itibaren
Ve sonsuzdu hayallerim,
Elini tutmamla başlayan.

Ne Nazım'ın Piraye’si anlatabilir,
Ne Ferhat'ın Şirin'i güzelliğini.
Ne Leyla idi gördüğüm,
Ne Züleyha'nın tasviri.

Aşktan da öte bir İrem Bağı şarabıydı,
Büyüleyen o şuh gözlerimi.

Ve sonra…
Koca bir çınar yapıverdi sevdan beni.
Bahçende açan her çiçeğin tomurcuğu,
Toprağı, yaşam sebebi benim!
Benim kuşların cıvıltıları arasında,
Terennüm eyleyen o koca çocuk.
Nedim'in nigehban nergisleri gibi değil,
İrem Bağının bülbülü olabilmekmiş marifet!
Ellerinin her santimini hatmederken bahçende,
Ruhum şakıyor her açan gonca çiçekle.
Ben seninle ve biz seninle yani sevdiğim;
Yaşarken hayatın tek gayesini,
Artık zikredebiliyorum;
Sevmek böyle güzelmiş meğer seni!