İrdenik Şiiri - Cuma Ali Çetin

Uğur böceğinin rengine girip...
Akrepten de beter çıktı irdenik.
Avanak: ustalar dengine girip...
Bak tatlı canından bıktı irdenik.

Baktım düşüncesi arttı, batıldı !
Göbeği şişirip öne atıldı,
Kervan biber yüklü geldi katıldı...
Deve değil kendin ıktı irdenik.

El sanıyor onu şölen birisi,
Parsayı kendine bölen birisi,
Üç kuruşu gitse ölen birisi...
Çürük tahtada ki mıktı irdenik.

Öküzce yayılır gider nahır da,
Karnı doyar doymaz gözü kahırda,
Bundan böyle artık bizim ahırda...
Keçinin sıçtığı pıktı irdenik.

Allame değil bu: feyil şeytanca...
Ama zararıysa kendine anca.
Örümcek ağına takarak kanca...
Havai fişekler sıktı irdenik.

Kuyruğunu sallar koşardı yala...
Yal yoksa havlayıp kızardı hala
Giyindim diyerek girip çuvala...
Kendince bu şekil şıktı irdenik.

Zaten yalakalık yemini, andı !
Ekmeği bilerek zehire bandı !
Mutluyum sanıyor, aslında yandı...
Kendini kodese tıktı irdenik.

Daha gün doğmadan şafakla, erken...
Sevinir zıkkımın dibini yerken.
Bizleri basamak edeyim derken...
Merdiveni kökten yıktı irdenik.

yakında sıkıntı varsa bir sele...
Cumali tabi ki dokunur tele.
Dikensiz goncalar ver derken ele...
Gördüm kara kara zıktı irdenik.