İrdelenmiş Düşler Şiiri - Ali Kenan Erdem

Yanan ateşlerime damladır çise,
Bundandır sana meylim çiğ tanem.
Bir sabah mahmurluğunda gözlerim,
Uykuya kanmamışken,
İlk gördüğüm, sen ol isterim.
Kirpiklerime düşer aydınlık gözlerin...

Aklıma gelenim sensin,
Her düşüm senle arınır,sende bulur mihengi.
Gökyüzü gibi sağanak ol göllerime,
Yeryüzünde kurumuş gezenine, doğsun düşlerin...

Senden uzaktaysa,
Vahalar çöl,ırmaklar ateştir bilesin.
Sensizken gökyüzü,bir alev tepsisinde fırın.
Yaylalar, yeşilinde mor,
Denizler, mavisinde gri,
Ben şiirsiz bir güfte gibiyim.

Sensizlik bazen,
Su dolu fıçıda, kum dolu çanak.
Nefessiz kalan kestanelerde,
Kaldırımlarda gölge yitirmiş devler.

Bu yüzden;
Senle düşlerim.
Sensizliği istemez yüreğim.
Bana masallarında bir peri düşünde seher,
Karanlık zifirlerde ışık ol isterim...

Hep bu yüzden;
Senden gelir sana dönerim.
Ayaklarımda sevda yanığı düşler.
Yüreğimde o büyülü bakışlar,
Dilimde, nasıl okunursa okunsun,
Tersi ve düzü aynı haykırışlar...

Zaman akan bir Çoruhsa,
ve aynı damla sadece bir kere dokunabilecekse düşlerime,
Sensiz,
Deryalar düşleyemem...

Tenim serinliğine bir kere dokundu,
ve gözlerin, karanlığımda yandı ise iki büyülü fener gibi,
Zifirler doğsun, batsın ne çıkar?
Ne çıkar sensiz büyüsün güneşler?
Usumda yaşarken umut,
ve sımsıcak gülüşler...

Neye yarar?
Sensiz çarpacaksa yürekler...