Irak'ta Altı Yaşında Bir Çocuk

* Hâla savaşın ezmekte olduğu tüm çocuklar için tekrar sizlerle paylaşıyorum acıyı...

”Sana uzaklardan
taaaa televizyon karşısından seslenebiliyorum ”

Ey gözleri gülemeyecek çocuk
Donuk bakan gözlerin,
altı yaşında...
içine sinmiş,
görmüş geçirmiş,
yaşamış! ! ! !
yaşamış! ! ! !
altmışlı yaşların ruhu gibi bakıyor.

Hayat, senin içine girmiş çocuk,
Başkalarının hayatları da...
diğer çocukların hayatları da girmiş içine,
ölümleri de...
Yaşlı gözlerin ondan gülümsemeyi unutmuş belki de...

Başkaları ülkene girmiş sinsice çocuk,
Yaşamlarını önlerine katıp ülkendekilerin
Serpilmişler densizce...
Yaşamına girmişler senin de sessizce...
Yaşam ise acımasız bir silah olup
Girmiş senin içine
Onlar yaşamına girmiş,
Yaşam senin içine
Onlar yaşamına girmiş,
Sen, sen benim içime çocuk.

Ama içimi kemiren ne sensin
Ne de donuk bakan gözlerin
Yaşamına girenler
Yaşamıma girmişler benim de...

(...)
Gözlerin öyle “büyük” bakıyor ki
Kalbimi deviriyor çocuk...
Donuk bakan gözlerinle sen
Öylece donuyorsunuz karşımda...
Etrafımdaki eşyalar hızlıca emiliyor köşelerine...
Boşlukta öylece kalıyorum.
Öylece çırılçıplak kalıyorum boşlukta.
ne bir ses
ne bir dokunuş,
ne bir görüntü...
ne de bir umut...
Takılıp gidiyor her biri bir eşyanın peşine.

Kilometreler de gidiyor,
sen o kadar yakınlaşıyorsun ki
dokunsam...
dokunsam...! !
içindeki donukluğu alsam
elimi uzatsam...
(...)
(...)
Yakınlık da gidiyor
Uzaktaki bir köşeye...

Geriye sadece
Donuk bakan gözlerinle sen...
Kanımı donduran çaresizlikle ben...
Ve içimize giren tanklar, tüfekler
Çığlıklar, bağırışlar,
Cesetler,
Ve cesetlerin yanı başındaki donuk-beyaz bayraklar kalıyor.