Irak'ın Çocukları Şiiri - Salim Koçak

Seni kurtarmaya geldiler, çocuğum...
seni sevmeye geldiler
Baban da kurtulacak, annen de çocuğum...
Gökler, denizler, okyanuslar deldiler
geldiler çocuğum, işte geldiler...

hem de şekerle, oyuncakla, çikolatayla geldiler
dahası; suyla bile geldiler,
sevdiler, okşadılar, selâm verdiler...
Belki yabancı, belki eldiler
belki artık güneş değildi doğan, güneş değildi batan
bombaların aleviydi ama
ama çocuğum
yine de sana hediyeler verdiler...

sense çiçek verdin onlara
el sıkıştın, ellerini sıktın
gülücük verdin, öpücük verdin, sevgi verdin
çünkü kurtaracaklardı seni
çocuğum,
umut bahçelerinden umutlar derdin.

Yerleştiler bağına, bahçene, 26 toprağına
Evine barkına, caddene sokağına...
Fotoğraf çektirdiler seninle
Gülücükler bile dağıttılar
Sizleri salıncaklara bindirdiler
Ve sizlerle çak yapıp, çocuğum,
top oynayıp
Çember bile çevirdiler

Bir gün, üç gün, beş gün derken...
Sen ninnilerini dinler, okuluna giderken...
ve de başka diyarlarda çocuklar mutluyken
Kara bulutlar kapladı gökyüzünü
Kara bulutlar kapladı yeryüzünü
Tank adlı kuşlar geldi, korktun
Görmemek için hiçbirini ellerinle kapadın yüzünü.

Artık cehennemdi gelen... geliyordu
Kaf Dağı’nı ateşler sarmış
Lavlar yakıyor, eritiyor, deliyordu
Gözlerin kamaşmıştı
Sıcağından yanakların eriyordu.

Ah çocuğum, güzel çocuğum, canım benim!
Yine kanmıştın şekere, çikolotaya
Bir selâma, bir kelâma
Yandırmışlardı seni, çocuğum
Çünkü,
sen çocuktun, çocuğum.

Ne hayallerin vardı
Ne düşlerin, gerçeklerin
Anne kucağın, okuma aşkın, yaşama sevincin...
Hepsine birden kıydılar
Çocuğum,
Hepsinin farkındaydılar.

Kiminizin ruhu bile kalmadı,
göklere uçtu
ölümü bile anne kucağında olmadı.
Aldılar annenizin, babanızın elinden
Sizleri bile onlara çok gördüler
Çocuğum,
Onlara da -siz henüz bilmezsiniz, bilemezsiniz-
Ne çoraplar ördüler.

Siz yine de bilmeyin başlarına geleni
Duymayın, görmeyin, öğrenmeyin, anlamayın
Kapayın gözlerinizi, kulaklarınızı
Ama çocuğum, bir daha da kimselere kanmayın.

Barış dediler, savaş verdiler
Sevgi dediler, öfke serdiler
Özgürlük dediler, esaret derdiler
Çocuğum,
İşte, muratlarına böyle erdiler

“Ağlama çocuğum, ağlama...”
diyemem sana
Ne sana... ne annene... ne babana... Hepsi tükenmiş.
Ama çocuğum,
gel gör ki dünyanın da vicdanı tükenmiş
Öyleyse sadece kendin için değil, çocuğum
Bizler için, bizler için de ağla..

Korkma çocuğum
bizler sussak bile yalnız değilsin
Bugünler de bitecek...
Güneş yine doğacak
nehirler yine akacak
topraklar yine yeşerecek
yine açacak çiçekler
Çocuğum, hiç tasalanma
Umutların gerçek olacak...