İpsiz Usta Şiiri - Abbas Paksoy

İPSİZ USTA
Bir usta tuttum, bizim komşu köyden.
Aylardan ise Ramazan’dı, aydan.
İşine-emeğine, herkes hayran,
Eşek sırtında gelir, ipsiz usta.

Köyünün adını sorsan, söylemem.
Kendinin adını da, asla demem.
Parayı öderim, hakkını yemem.
Adaletimi bilir, ipsiz usta.

Temel deşildi, duvara başladı.
Helik ile delikleri taşladı.
Güneş altında, kendini haşladı.
Horalı lafa dalar, ipsiz usta.

İki işçi de, az geldi yetmedi.
Sarı oğlandan da, işi bitmedi.
İki analı, haylazlık etmedi.
Taştan taşa da yeler, ipsiz usta.

İp çekmeye bile, hacet görmedi.
Konuşmama ise, fırsat vermedi.
Mülayim oldu, ortamı germedi.
Durmaz; Duvarı örer, ipsiz usta.

İşi bitti, duvar çıktı ortaya.
Yılan sırtı gibi oldu, tartıya.
Eksisine bakma, sen bak artıya.
Kendi işine güler, ipsiz usta.

Sıra geldi, duvarı gezlemeye.
Sağdan soldan, işini gözlemeye.
Kötü söze, tükürdü közlemeye.
Ağzında harç’ı gever, ipsiz usta.

Paksoy’um, nihayet işi bitirdi.
Belini doğrultup, şükür getirdi.
Emekli maaşını, kıt yetirdi.
Delik özümü, deler ipsiz usta.