İpler Şiiri - Erol Ars

... ve sen
tek pencereli aklın içinde hapsedilen insan
o pencereden ne kadar bakarsan bak
gördüğün şartlanmışlığının fotoğrafıdır
seni sende hapseden paragöz ellere bağlı iplerin ucundasın
aklına, vicdanına prangalar vurulmuş
sen hâlâ özgür olduğunu sanıyorsun
kışı bahar
baharı kış görüyorsan
kargaya bülbül
bülbüle karga diyorsan
hafızanı kaybettiğinden değil
ele geçirilen beyninin
ters düz edildiğindendir
gerçek
gözünün bebeğine sokuluyor
inanmıyorsun
iplerin ucunda sallanmaya devam ediyorsun
hop oraya
hop buraya...
oysa
seni istediği gibi oynatan
o ipleri koparman hiç de zor değil
bir kez başını ellerinin arasına alsan
olacak o iş
ah o inadının aptallığı yok mu
işte o seni yok ediyor
kişiliğininin edilgenliğinde erimenin nedeni bundan
baharın ortasında sararıyorsa yaprak
arı çiçekten bal alırken can veriyorsa
sorumlusu bağlı olduğun eller değil
sensin
akışı yalanlarla, masallarla, nutuklarla engellenmiş usunun onursuzluğunu yaşıyorsun
...
pınardan su içen ceylanın kustuğu kan
kurdun ulumasındaki çatlaklık
kartalın yumurtalarını yuvadan atması
aslanın yavrularını boğması
karıncanın telâşı
hayvanlardaki o tuhaf haller
buzullardaki o korkunç devinim
doğanın can havlini duyuruyor
ve sen hâlâ
dünyayı olduğu gibi görmene
olup bitenleri algılamana engel olan
o iplerde sallanmaya
şartlanmışlığının körlüğünü yaşamaya devam ediyorsun
erol ars