İp sallanıyordu.
Ama düşen bir beden değildi sadece.
Düşen, insanın kendisiydi.
Kendine tutunamadığı her anda
biraz daha çözülüyordu ruhun düğümleri.
Gökyüzü ipi yukarıdan değil,
aşağıdan izliyordu artık.
Seni her özlediğimde sevgilim,
Gökyüzüne bakıyorum;
Göğün mavisinde gözlerini görüyorum çünkü.
Seni her özlediğimde bir tanem,
Denizlere bakıyorum.
Ufuğa bakınca mucizeni görüyorum çünkü.
Devamını Oku
Gökyüzüne bakıyorum;
Göğün mavisinde gözlerini görüyorum çünkü.
Seni her özlediğimde bir tanem,
Denizlere bakıyorum.
Ufuğa bakınca mucizeni görüyorum çünkü.



