İpin Ucundaki Çığlık Şiiri - Rıfat Gürsoy

“Ne kadar vaktimiz var? ” diye sordu. Sessiz kaldı adam.
“Bir saatten daha mı az”? diye yeniledi sorusunu. Adam, evet anlamında başını salladı.
“Yalnız bırakın beni o zaman “dedi.
“Tek isteğin yalnız kalmak mı? ” diye sordu adam.
“Çay ve sigara da istiyorum. Adettendir, mümkün olduğunca acele getirin ve şimdi buradan gidin, kalan zamanımı bir başıma geçirmek isterim” dedi.
Masanın üstünde duran kâğıt ve kalemi gösterdi adam. “İstersen mektup yazabilirsin” dedi ve demir kapıyı gürültüyle kapatıp gitti.
Uyandırılmamıştı. Kendiliğinden uyanıktı o gece. Kaç zamandır uykusu bölünüyordu. Gördüğü kâbusun ardından yatakta doğrulmuş, bu sırada duymuştu gelenlerin ayak seslerindeki telaşı. Sonrası malum, buradaydı işte.
Masanın üstüne iki parça kâğıt ve tükenmez kalem konmuştu. Her şeyi planlamış olmalılar diye geçirdi içinden. En az iki mektup yazacak kadar zamanı olmalıydı. Yarım saat ya da daha az veya birazcık fazla. Bu durumda hatırı sayılır bir zamandı doğrusu. Çayını ve sigarasını getiren görevlinin ardından bir süre bakındı. Adamın nasıl bir ruh hali içinde olduğunu ilişkin kestirimde bulundu.
Birisine içebileceği son çayı ve sigarayı ikram ediyor olmanın, sıradan şeylerden ayırt edilebilir bir ayrıcalığı olmalı. Yine de onun yerinde olmak istemeyeceğini düşündü.
Bardak temizdi, çayın rengi bu güne kadar içtiklerinden daha kırmızı, daha bir alımlı görünüyordu. Bir yudum çekip bardağını yavaşça masaya koydu. Her şeyin doğal haline bayılır, o tadı bilmek adına muhakkak bir çaba gösterirdi. Yemeklerine tuzu, çaya şekeri hep daha sonra katardı. Bu yüzden ne yese, ne içse önce doğal tadını yoklardı.
Şekeri çayına katıp, bardağın kaşıkla söyleşisini dinlercesine karıştırmaya başladı. Öyle ağırdan alıyordu ki bu karıştırma işini, sanki zamanı durdurmanın yeni bir yöntemini keşfetmiş gibiydi.