İpin ucu puştun elinde(!) (Düz yazı) Şi ...

Sevgili site yöneticisi ve okuyucu kardeşim, bu yazıdaki sürçü lisanlarımdan dolayı şahsınızdan peşin olarak özür dilerim.
İmamın biri görevli olduğu camiye ders almaya gelen insanlara belirli bir müddet ders verdikten sonra, “Size öğrettiklerimi cemaate de anlatmam lazım. Yalnız yanlış anlatmamam için birinizin beni uyarması lazım” demiş. Nasıl uyarılacağı konusunu tartışıp karara varmışlar. Nihayet toplanan cemaate dersi anlatacak imamın kaftanına bir ip bağlayıp ders almış olanlardan birinin eline de diğer ucunu vermişler. İmam yanlış söylediğinde ipi çekerek uyarsın diye.
İmam çıkmış mihraba başlamış konuşmaya. İmam doğruda dese, eğride dese ne derse desin ipi tutan kişi her defasında ipi çekerek uyarıyormuş. Bu olay devamlı olunca imam bir şey anlatamamış, bakmış olmayacak, mihrapta durmanın faydası yok. Cemaate dönüp “Ne diyeyim cemaat ipin ucu puştun elinde” demiş, konuşmaktan vazgeçerek mihraptan inmiş.
Ben okuduğum şiirlere genelde yorum yazmıyorum. Doğruyu yazsam eleştiriye kapalı biriyse azı dişlerini göstererek saldırıyor. Yalan, palavra yazsam vicdanen rahatsız oluyorum, olmaz. O kişi kendini yenileyemez. Bilmediği halde bir şey bildiği sanır. Pehpehçi, yıkıcı, caydırıcı değil öğretici olmamız lazım.
Ben hayatımın en ağır eleştirisini Adanalı Mansur EKMEKÇİ’den aldım. Yapıcı eleştirisinde haklı olduğu için yaşıtım olduğu halde elini öpüp, “Hocam ne olur bana da öğret” demiştim. Bugün ona çok şey borçluyum.
Ne şiirlerimde ne de düz yazılarımda hiç bir şair, yazar bozuntusunun adını yazmadım. Yazmamda o zaman cevap hakları doğar. Siteler sürtüşme boğuşma yeri değil bileğine, bilgisine güvenen erlerin meydanıdır. Tabi kanı bozuk olamayanlar için.
Ben yüzde yüz eminim ki bunu istenen her meydanda da ispata varım, günümüzde yazar ve şair geçinenlerin yüzde doksanı, bizler ne yazık ki bu ülkedeki cahil kesimin yüzde doksanını oluşturmaktayız. Gönül dostuyuz diyoruz ama kesinlikle değil, bizler hortumcu birlikleriyiz. Genelde hazımsız, haset ve fesat takımıyız.