İpi Çözülmüştü Şeytanın (Öylesine Bir Hi ...

İPİ ÇÖZÜLMÜŞTÜ ŞEYTANIN
(Öylesine Bir Hikaye)
Ramazan bitmiş, ipi çözülmüştü şeytanın.
Yolda yürürken, gözleri kaydı bir adamın.
Ve ardından, gönlü de kayıverdi sessizce.
Kör Şeytan, yakalamıştı adamı sinsice.

Birden yere düştü adam, et külçesi gibi.
Günah çukuruna uçtu, belirsizdi dibi.
Güzel kadının tenine değince gözleri,
Ona tesir etmedi vicdanının sözleri.

Kadın, adamın bakışından onu anladı,
Uzun siyah saçlarını, bir daha salladı.
Rüzgarı yalayıp geçti adamın yüzünü,
Körükledi kalbindeki ateşin közünü.

Kuvvetle yutkundu adam, vicdanını yuttu.
Yolunu şaşırdı, verdiği sözü unuttu.
Nefsiyle vicdanı boğuşuyordu içinde,
Nefsi şehvetin, vicdanı hesabın peşinde.

Ruhu mücadeleyi gördü, araya girdi.
Nefisle savaşmanın elbet bir yolu vardı.
Nefsin belini kırardı açlık, uykusuzluk,
Ezan okununca, aklına geldi sonsuzluk.

Minare sanki adamın üstüne yıkıldı.
Sessizce gözlerinden bir damla yaş döküldü.
Bu arada epeyce uzaklaşmıştı kadın,
Adam dedi 'ey nefsim, sen hala uslanmadın'.

Adam kırk yaşında, ermiş hayatın demine,
Birden teneşir geldi, gözlerinin önüne,
Estağfirullah deyip, kendine geldi adam,
Aynı sözleri tekrarlıyordu, hiç durmadan.

Düşününce, hazreti Yusuf’u hatırladı.
O'na tuzak kuran da, güzel bir kadındı.
Adam tekrar doğruldu etrafına bakarak,
Pişman oldu, 'affet beni' dedi utanarak.

Muzaffer ÇETİN
01/10/2009