İpek Şal Şiiri - Mavi Umay Şükran Ay

İç denizimin çatlamış toprağından gelir ses
Bir ses ki şiir yüzün kadar eskitilmiş aksanı

Şefkâtin üç göbek ötesi nüfusuna kayıtlı
Tizinde Raskolnikov vicdanlı
İcatsız lisanın harfleri ağlar

Arzucanım; Çayında çıra yanar
Göğümün ağzında cehennem meşâlesi

Külüne muhtaç iken
Eskiler neden yeniler kendisini?
Unutuşa kırmızı çizgi çekmiş
Daha koyulaştırır yâdın rengini

Kapkara seyrin son durağı özlemli
Pembesine takılır gözlerim
Düş kadar yakın şeftali çiçeğinin

Bir de tuttuğu aynada
Çorağıma saklı dikenlerin derin izlerine

Tinsel sevinçli hüzün doğuveriyor birden

Tüm kırılganlıklarımdan
Gül desenli ipek şal örüyorum
Sabah ezânı vakitlerinde
Üşümüşlüğe sarıp sarmalıyorum durmadan…