İnsan bazen anlatmak ister
Hiç tanımadığı birine;
Derdini, hüznünü, sevincini...
Kim ne düşünür endişelenmeden.
Çünkü bilir ki yargılanmayacak,
Çünkü bilir ki yadırganmayacak.
Bilmem bu kaçıncı gece umutla uyuduğum
Ve kaçıncı sabah yine hüzne uyandığım
Geçer diye günlerce direttiğim
Sen ey acısı kalbimin, söyle ne vakit biteceksin...
Bilmem nerelere vurdum kendimi kendi içimde
Her gün yeniden öğreniyorum sevmeyi,
Yeniden yazıyorum satırlarını aşkın...
Bakınca cennet gözlerine bozuluyor ezberim,
Bildiklerim ufalanıyor birer birer...
Ne varsa bunca zaman yaşattığın,
Ben hep seni ezberlerdim, seni okurdum, anlardım.
Yalnızlığı sevdiğini söylerdin mesela,
Oysa etrafın hep kalabalık olsun isterdin.
Hiç yemek seçmezdin belki ama;
Bebekleri doyuracak kadar az yerdin.
Ne kadar çok kıyafetin olursa olsun,
üzgünüm...
o kadar vahim ki durum,
ne dilimde anlatacak derman var
ne parmaklarımda güç...
ne kalbim yeter hüznümü satırlara dökmeye
ne de lügatımdaki sözcükler...
Bir gün anlarsın elbet her şeyin boş olduğunu,
Bazen gülüşlerin, neşenin, umudun...
Bazen dostun, düşmanın, insanın...
Bir düşmeyegör sen, bir darda kal bakalım.
Bir gün anlarsın elbet herkesin bir bir gittiğini,
Sen herşeyden vazgeçip her şeyini versen de
Dünyaları ayaklarının önüne sersen de
Gece gündüz görsün diye didinsen de
Zorla sevdiremezsin kendini kimseye.
Gecelerce döktüğün gözyaşını görmez,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!