İpek Böceği Ve Seyyah! (Bizim Seyyah Rab ...

Anne tavuk; hayran etti onu dün!
Mantığı bayram etti, kalbiyse düğün.
Taharriyi vicdan ile yapınca,
Açıldı sırları, yerin ve göğün!

Dut ağacı altında, dinlendi bir an,
İpek böceğini, gördü o an.
Baktı ki, tırtıllar yaprak yiyorlar,
Merak etti, nedir; bu dala ağan?

Bir bayan görüp, sordu durumu,
Etti hülasa; bayan verimi.
Yaparlar bunlar; yapraktan ipek!
Bunlardır; en eski, ipek kurumu.

Yaprağı bitirip, örerler koza,
Görülmez benzeri, bunların keza.
Onları haşlarız, bitince işler!
Onlar ipek verir, bizlerse ceza!

Bu vahim fiili, yapmazsak acil,
Tırtıllar uçmayı, etmezler tecil!
Delerler kozayı, ederler berbat!
Kelebek olmayı, yapmazlar tacil.

Binlerce senedir, bu elsiz kurtlar,
Üremek üzere, durmaz yumurtlar.
Gayesi bizlere, giydirmek ipek!
Atisi hakkında, sıfır umutlar.

Doğanlar görürken, ölen atayı,
Yaparlar durmadan, ayni hatayı.
Kaynar kazanken, bu işin sonu!
Terk edip gitmezler, tırtıllar say’i.

Demek ki; onlara, emreden vardır!
O yüce emre, imtisal; kardır.
Arzda sultandır, ins denen varlık!
Bilmezse teshiri; sonuç zarardır.

Çok şaştı teshire, insaflı seyyah!
Epeyce düşünüp, söyledi; ”eyvah! ”
Dedi ki; ”bu kadar ihsanlar varken”
“Bense bunca yıl, hep eyledim gaf”

Tövbenin zamanı, gelmişte geçmiş!
Bu nefsim daima, isyanı seçmiş.
Bu aklı, şu başa, almadım niye?
Şu ömür çok hızlı, geçen süreçmiş!

Anladım bir daha, sınavdır hayat!
Velâkin geç oldu, bu ifham heyhat!
Yaşamı zevk sanmak, ne azim hata!
Bu çağdaş(!) fikirler, ne kadar bayat!

08.10.2007-İzmir-