İpar Şiiri - Sıtkı Özkaya

yılkı atları kızıl ve ince
karanlığı delip geçtiler önce

eşkermesin diye sevdası
ayaklarına sürgün yollar büyüttü İpar
kaybetti ellerini
kekik kokusuna büründü gece

çiçeklere serilirken haziran yağmuru
ayın altında bir yalnızlık uykusu
Gği Dağı’nın gögsünde
çiğnenen firari bir gönül duygusu

cümlesiz bir ünlem gibi
kanayan sesinde uyandı İpar
avuçlarında tutuklu bir iftira
topladı ıssızlara kirlenen baharını
yanağı eylül sarısı
saçlarında güz
rüzgar koktu İpar’ın gül işlemeli yazgısı
üşüdü gök tengri
koyaklara doldu hüzzam

hükümsüzdü artık
şaha kalkmadan dörtnala koşan atlar
kan aktı toynaklarından
soldu çadırların içinde gök gözlü kızlar
saatler gece geçerken acıyı
ay zirveye kurdu sofrasını
çarptı dağlara yırtıldı rüzgar
apansız ulurken çakallar
Eğri Göl’de kişnedi taylar

döküldü künyesindeki şakayıklar
düştü İpar’ın yüreği upuzun uykulara

öpüp kanatlarından kuşlarını saldı Giği
gül çürüttü şafağından
ölüm uçtu sevdalara
yamalı bohça gibi örtüldü üstüne dağlar

17.06.19/ Antalya
Sıtkı Özkaya