İp Şiiri - Erdal Ceyhan

Evet kararlıydım
Bu iş bitmişti.
Defterim dürülmüş, hesabım kesilmişti
Ne ev,ne çoluk çocuk.
Ne bir iş, ne ne de bir umut.
Tümü çoktan ufuktan silinmişti.

İpi aldım bahçeye çıktım
Ağaçtan sağlamca bir dal seçtim
İpi attım,bir düğüm yaptım
Altımdaki sandalyenin üstüne bastım
İpi geçirdim boynuma, biraz sıktım
Ayaklarım titriyordu, ter basmıştı
Her tarafımı afakanlar sarmıştı
Göğe baktım güneş yeni doğuyordu
Ucundan ucundan yüzünü gösteriyordu
Bahar gelmişti, çiçekler gülüyordu
Uzaktan denizin bir ucu görünüyordu.
Gökyüzü maviydi,hepsini aklıma kazdım
Dünyanın güzelliklerini beynime yazdım
Her halde öteki tarafta anlatacaktım
Meraklısı varsa, hala bu güzellikleri
Dünyadan geri kalan hazineleri
Ötedekilere bir bir sıralayacaktım.
Tam iskemleye bir tekme vurmanın anı geldi
Gövdemi tutan ayaklarım fena sendeledi
Tam o sırada yukarlardan bir ses geldi
Benim dalın üzerinden bir kedi yavrusu
Sesleniverdi. Miyav Miyav..diye daldan
Belli ki çıkmış, inememişti ağaçtan
Ne yaparsın,diye tereddütte kaldım
Boğazıma dolanmış urganı aldım
Sonra tırmandım ağaca çıktım
Küçük Boncuğu hayata saldım
Bizim iş belli ki yarım kalmıştı
Küçük bir kedi bana bir ders vermişti
Hayat tatlıydı ağacın tepesinde bile
Daha çok şeyler vardı görülecek yeryüzünde
Çöplüklerde biraz daha oyalanmalı
İp evde gizli bir yerlerde saklanmalı
Şimdi küçük kedinin sütünü vermeli
Sonra gidip bir iş aramalı
Eh hayatta kalanlar,ekmeksiz olmuyor belli.