İnzivâ-gâh Şiiri - Esranur Toprak

duyuyorum, soranlar var beni
neredeyim, nasılım, niçin ve nasıl gittim...
bir telaş var, hissediyorum
kiminin başlangıcıyla kimininse sonuyla hayal kırıklığıyla izlediği

beklentiler var, gelmeyi unutmuş kimselerin kalmayı da hatırlamadığı gibi
bilsinler ki bilinmez ahvalim, kendimin dahi yoktur kendinden haberi
ansızın ayaktan kayan yerlerin, gökyüzüne bırakışından itibaren yerini

üzüntüler, sıkıntılar ve baskılar var,
hepsi de sanki benden doğmuş gibi
sıkıca sarılınan umutların,
nefessiz kaldığı anlardan beri
öğrendim, her tutunuşun içinde bir tutam
ve her daim büyümek için fırsat kollayan o tehditi
sarılma kuvveti ölçüsünde büyüttüğü gerçeğini

yüzümü okşayan bir tebessüm var
her ilerleyişi beraberinde getirdiği ıslaklık kadar hakiki
önce silsem mi, yoksa okşasam mı garibi
hala tereddütler ağından kurtarabilmiş değilim kendimi
yine de korkmasınlar, bir yerdeyim ki
yüzüm her hareketinde yine buluyor benzerini

fısıltılar yokluyor ara sıra sessizliği
bu, lisana lüzum görmeyen bir anlayışın eseri
sorular da cevaplar da fısıltılarda gizli
âgâhı henüz bulunmamış bir inzivâ-gâhtır buranın ismi
bilemedim ki burda ben kimim,
sen ise kimin nesi