İnziva Şiiri - Teyfik Abanoz

Ne sen eski sensin,
Ne de ben eski ben olabilirim artık...

İlk adımı atmak kolaydı,
Dönmesi zor.
İlk adımı attım giderken,
Dönmeyi istesem de dönemedim.
Öyle bir yoldu ki beni ağırlayan,
Geri dönüşlerden mahrumdu,
Ardım sıra karanlık gölgeler kovalardı beni
Ve ben kaçardım kendi karanlığıma.
Nasılsın?
Hâlâ unutmadım en sevdiğin çiçeğin
Ve en sevdiğin yemeğin ismini.
Sen hatırlıyor musun?
Ben gideli kaç zaman oldu?
Sen yokken pek bir şey değişmedi bende,
Yazmaya uzunca zaman ara verdim,
Biraz sessizleştim sesini kaybetmişçesine,
Çabuk öfkelenir,
Herkesle kavga eder oldum,
Herkese küsmeye başladım,
Galiba bir sana küsmeyi başaramadım.
Koşmayı unuttum ümitsiz sevdaların ardından,
Yoruldum,
Oturdum kaldım bir sevda durağında,
Geçenleri izlemeye koyuldum,
Bir bir geçerken yıllar,
Senin hatıralarına boğuldum.
Dönmesi imkânsız,
Dönmesi ölüm!
Kalakaldım bir yürekte.
Sana kanat çırpan tüm sözlere mühürler,
Sana açılan tüm kapılara kilitler vurdum.
Sana çıkan tüm yollara engeller koydum,
Ne sana dönebildim,
Ne de senden gidebildim.
Anlamadın,
Anlayamadın sebepsiz gidişimi.
Yanında kalıp benden gidişini seyretmektense,
Seni yanıma alıp gitmeyi tercih ettim.
Şimdi hep benimlesin.
Nasılsın sevdiğim?
Günün nasıl geçiyor?
Ne sen eski sensin,
Ne de ben eski ben olabilirim.
Benden aldıklarının hepsi senin,
Senin canın sağ olsun,
Yalnız sen benimsin,
Seni sana bırakmam.