İnziva Şiiri - Kasvet

Gecenin çöktüğü saatlerdeyim
Ne hal kalmıştı ne de takat
Gece yorgunluklan baştan çıkardığında
Ben satılık camlarda sessizliği dinlerim.

Bir ışık giriyor o pencereden
İçine dolan umut değil yanılış
Uzaklardan duyuluyor içindeki serzeniş
Bundandır yaşayamadan tükeniş

Uyku ürkekliğinde binbir ıssız vesvese
Şefkat, talan edilmiş bir şehre dönen bahar
Toprağa hasret duyan bulutlar
Buğulu bir camdan hayata umutla bakar

Bir damla yaş süzülüyor yüreğine
Canını acıtıyor, görmüyor musun?
Ya yalnızlıktan, korkmuyor musun?
İçindeki isyanı, duymuyor musun?

Öyle çok konuşuyorsun ki gönül kendi sesini duymuyorsun.
Titremiyor mu yoksa yüreğin?
Korkuyorsun.
Gecenin sonu değil mi sabahın seheri? Görmüyorsun.
Dışardan ne kadar yaşıyor görünsen de, ölüyorsun.