İnziva Şiiri - Mesut Kaplan

Oda kiraladım evimin içinde
Şahsıma darıldım, çıkmadım gün yüzüne
Kendimi muhakeme ediyorum
Çekildim inzivaya
Ne temiz çarşaf ne güler yüz ne de sıcak çorba
Unutturmaz seni bana

Yalvarmıştım Allah'ım sana kaç kere
Geceleri kıldığım namazlarda hani demiştim
Leyla'yı Mecnun’a, Kerem’i Aslı’ya Şirin’i Ferhat'a
Yar etmedin bari onu yar et bana
Acı gerçeği müjde diyerek vurdu yüzüme
Ne zaman ki ezan sesi gelir kulağıma
Gözlerim dolar
Ağlayarak yalvardığım geceler gelir aklıma

Şunu öğrenmek istiyorum
Yok benim gözüm kimsenin mutluluğunda
Kusura bakmayın biraz merakım var da
O şanslı adam ne yaptı da
Onun sevgisini hak edecek
Şiirlermi yazdı adına sayfalarca
Yerimde olsaydı
Kıyıp da bekler miydi gençliğine yıllarca
Ben onun yerinde değilim ama
Beklerdim seni ömrüm boyunca

Şansımızı deniyorduk seninle her hafta
Üç sen yazıyordun, üç de ben sayısalda
Kader ne bana güldü ne de sana
Hayatın yanlışına alıştım ama
Seninkine asla

Hayat bizim gibilerine çok şey öğretti
Ama yalandan gülmeyi öğretmedi
Severek ölmeyi öğretti belki
Unutup dirilmeyi öğretmedi
Hiç tutmazken hayat elimizden
Koşarken düşmeyi öğretti

Hani ‘sen sevmiyor, sevdiğini sanıyorsun’ diyordun ya
Evet, ben hiç sevmemişim aslında
Gönül eğlendirdiğim için böyle düşmüş
Böyle yıkılmış, böyle yanmışım

Gelen vurur, ardına bakmadan gider
Seviyorsa sevilen neden hep terk eder
Bana yarınlardan bahsetme
Doğacak olan gün, dünden de beter

Söylüyorum vicdansız, iyi dinle
Beni bırakıp gittin ya
Hiç ama hiç hızını kesme
Durmadan aşk defterine yenileri ekle
Eğer benim için konuşman gerekirse
Uğraşıp kendini yorma
İki bin ikinin en büyük aşkıydı de

Sana gelince gönlüm, üzülme
Alışmalıydın artık bilmelisin
Burda da işin bitti, haydi durma gitmelisin
Gerçek sevenin sonudur kullanılıp itilmek
Boş ver be aldırma, doğruların kaderidir terk edilmek