İnziva Şiiri - Ahmet Turgut Atlık

Bu gece saatler tersine döndü,
Hayat kıvılcımım söndü bu gece.
Umut yüz çevirdi, yine küskündü,
Hayaller sözünden döndü bu gece...

Olmadı bu gece derdime derman,
Reham’dır diyerek girdiğim kovuk.
Bu öyle bir dert ki, dinlemez ferman,
Bu dert hayattan kor, ölümden soğuk...

Oynadı bu gece taşlar yerinden,
Ruhum parça parça her şey karışık.
Odam’ın kurşuni perdelerinden,
Girmiyor içeri tek hüzme ışık...

Kerpiç duvarların üstünden kayıp,
Hışımla üstüme çökmekte tavan.
Gözlerim sislerin içinde kayıp!
Bozarken sükutu akrep-yelkovan...

Bağladığım vehmin kopunca ipi,
Kasvet tohumunu ruhuma ekti.
Bakışı işveli bir kadın gibi,
Beni gözlerinin içine çekti...

Sardı gözlerimi o an kolları,
Şimdi yavaş yavaş kapanmaktalar.
Kapatıp sinsice bütün yolları,
Korkular kapıma dayanmaktalar...

Boğuldum gittikçe kısıldı sesim,
Yayıldı gözümü diktiğim nokta.
Verildi feryatla en son nefesim,
Yokluğum aşikar, varlığım yok’ta...

Yokluk denizinin içine girdim,
Muhtaç, aklım fikrim bir damla suya.
Kayboldum, hiçlerin hiçine girdim,
Kayboldum, kendimi ararken güya...

7.8.2010

ahmet turgut atlık