İntizâr-ı Bülbül Şiiri - Melahat Temur

Yükselirken avâzı kül olur pervâneler
Nazar ederiz diye çekilir divâneler
Hülyâlara daldıran ey peşrev-i hicâzım
Mecnun musun Kerem mi? Nâkşın elvân elvândır
Ey Doğu’nun İncisi! Ey Yemen ve Hicaz’ım
Derdin elli bin beyit sanki büyük divândır
Bakışındaki hüzün Filistin’i andırır
Kundaktaki bebeğin masum yüzü yandırır

Kızgın güneş altında ılgıt ılgıt esenim
Tezgâhtaki kirkirem halıdaki desenim
Kan kırmızı işlerken her ilmeğim söküldü
İçli bir nağme çıktı yükseldi perde perde
Onca emek göz nurum bir çırpıda döküldü
Sarmaşıklı diyârdan dedin ki yârim nerde?
Neden elim gitmedi nâkışım yarım kaldı
Kondurmadım dikene baharda zârım kaldı

Melâl kucak açarken meltem küstü saçıma
Kara bir örtü çekti bir yasemin tacıma
Yemyeşil ovalara doğmadı yolculuğum
Önümden geçip gitti yavaş yavaş kervanlar
Bir dağ genişliğinde kıstı sesim soluğum
Üzüldün mü ey bülbül! Bensiz dolunca hanlar
Uyudu can evimde salkımların nirengi
Desen desen içimde büyüdü kahverengi

Gülüşlerin yansımaz yâkût-İ dudağına
Elin uzanamaz ki o yârin duvağına
Sana haber veremez ne fallar ne bakîler
Abrahamlar doldurur kâdehini Zülal'in
Kulağında çınlar mı heybemdeki şarkılar?
Sana ne faydası var güzel yüzlü Hilâl'in
Ben kendimi bileli gülü serâp bilirim
Kokusuyla mest eden âb-ı şarap bilirim

Dertli derli inleme! Ey Leylâ’nın Nihâli
Kerem'ini kül eden ey Aslı’nın ikbâli
Yolundan caymayıp ta âh Simurg’a gitseydin
Bunca gam bunca keder yüreğinde olmazdı
Otuz kanatlı gibi kaf dağında yitseydin
Her derdine yanarak yazmam kara çalmazdı
Bilmiyor musun ki gül kendi özüne meftun
Senden içre gördüğü behlül gözüne meftun

Kemendini takmışsın bir gedâ derviş misin?
Goncalara ışk veren yoksa meneviş misin?
Yunusu ele verir Risaletü’n Nushiye
Yaratılış tezinde dört unsuru anlatır
Mukayese ederim aklımda biteviye
Her bir sifat âdeme dört kusuru anlatır
Özümde müslümanım ancak sufi değilim
Bu düğümü çözmeye henüz kâfi değilim.

Melahat Temur