İntizar Şiiri - Toprak Ve Nehir

bu koca yüreği göremeyecek kadar kör
haykıran sevda çığlıklarımı duyamayacak kadar sağırmıydın
göremedin gözlerimde parlayan
gümüş renkli yıldızları
sesimdeki ezgiyi duyamadın

tutamadın sana uzanan ellerimi
tutmadın
dostluk kapılarını umarsızca açtım ardına kadar
özümseyemedin
bilmiyordunki sen ne olduğunu
korkuttu seni çekindin
çünkü
sen böyle bir erdemi haketmemiştin

kefene sarıp gömebileceğini sandığın bir ölü değildim
yaşamın ta kendisiydim
bumuydu gayretin
yüreğimi susturmakmı olacaktı kazancın
saygımı köreltmeklemi parlayacaktı yıldızın
nefretimle yıkılmışlığımlamı doğacaktı güneşin
bunun içinmiydi tüm çırpınışların

kazandın
kaybettiğinin farkına varmışsan eğer
yıkamazdın
benki mutluluğu semaya uçurdum bir akşam üstü
umut yağmurumla iliklerime kadar ıslandım
kurutamazdın

bir girdabın eşiğine kürek sallamak soyluluksa
yıkıl
senki çoktan yitirdin koltuk değneklerini
düşmek hakkın senin
düşmek alın yazın oldu artık

bu intizar
yüreğimin bir köşesinde mezara girecek kadar güçlü
senin kendini ayakta tutabilecek dirayetin
haset içinde eriyip gitmişken
hangi gücün yetecek bu kini söndürmeye

sana olan sevgimi bitirmeye...