İntizar Şiiri - Salih Yılmazgil

Kurudu yaş pınarlarım, ıslatamazsın.
Ettiğim bedduaları susturamazsın.
Aldım bak kalbimi senden fırlatamazsın.
Sevmiyorum seni ben, kandıramazsın

Aşk bahçeme doldurdun da, çakıl ve diken.
Ağardı artık saçlarım, henüz çok erken,
Beni yaralayan ok, senin sevgin iken,
Sardım kanayan yaramı, kanatamazsın.

Sende vefanın ben rastlamadım izine,
Geziyorsun aşıklar düzüne düzüne,
Açılmayan perdeler insin de gözüne.
Lokman hekime bile açtıramazsın.

Kopmuş bir kere bak, aşkımızın ipleri,
Düğümleyemezsin, geçti aşk mevsimleri,
Akıllanırken dünyanın tüm delileri,
Akıllanıyorum ben de çıldırtamazsın.

Sevdiğini söylerken ellerle kırıştırdın,
Senin için yanan kalbimi buruşturdun,
Mutlu geçen ömrümü, gelip karıştırdın
Aşk dilenmiyorum senden yalvartamazsın

Uğruna çöller geçilen Leyla değilsin,
Keremi aşkıyla yakan Aslı değilsin,
Ben senindim ama sen artık ellerinsin.
Aşk treni geçti bir kez, durduramazsın.

Fayda vermez, ötmüyor muhabbet kuşlarım,
Çatılmış bir kere, açılmaz ki kaşlarım,
Çiçek açacak bahara, bak ağaçlarım,
Açılan güllerimi sen solduramazsın.

Aşkından ne umdum, ne bulacağım,
Sen ellerle gezerken, ben kuduracağım,
Mahşerde ihanetinden sorduracağım,
Ateşte zebanileri kandıramazsın.