İntizar Şiiri - Yavuz Doğan

- O kendini biliyor.-

I.)

Vahası çorak toprak, suyu serapken ömrün
Viranesi yıkılmış yurdu harapken ömrün;

Ne varsa senden kalan yaktım yele savurdum
Ve gönülde ne varsa hasretinle kavurdum.

Kül kaldı senden geri Zümrüd-ü Anka bildim
Her doğuşumda tekrar aynı küle yenildim.

O kül ki bir mürekkep hüznümü yazar oldu
Sol yanımda ne varsa şimdi intizar oldu...

II.)

Ne verdiysen geri al senden hiç iz kalmasın
Erken batsın güneşin ömrün murat almasın.

Zamansız gelsin hazan kar yağsın saçlarına
Hasret bir günah gibi konsun avuçlarına.

Kan olsun gözlerinden akan her bir damla yaş
Biçare eri ve bit mum gibi yavaş yavaş.

Baykuşlar talan eder olsun gönül bağını
Zemheri yuva bilsin buz tutmuş ocağını.

Erken yorulsun ömrün tutmaz olsun dizlerin
Nehirlerin lâl olsun kurusun denizlerin.

Girdiğin gönüllerde yalnız konuk olasın
Hem hicrana doyasın hem hüsranla dolasın.

Riyakâr umutlara bel bağlasın muradın
``Alçak`` diye anılsın viranelerde adın.

Kan tükürsün ciğerin en az benim kadar yan
Baharsız açan gül ol her güneşi bahar san.

Derdi kendine zarar bir keman gibi ağla
Boşa yaşanmış bitmiş bir zaman gibi ağla.

Çatılmış bir kaş gibi sorsunlar günahını
Kimseler dinlemesin geç kalmış eyvahını.

Her gece bin kâbusla bölünsün uykuların
Sabahlar hiç olmasın gitmesin korkuların.

Ağzından hiç gitmesin hasretin buruk tadı
Ömrüne yoldaş olsun keşkenin kırık tadı.

Sen de benim gibi yan ben sönmedikçe sönme
Gidişin baki olsun ve sakın geri dönme.

Ve devrik bir cümlenin öznesi olduğun gün
Dikenin bende saklı al ve git solduğun gün!

III.)

Nasıl yazılmalıysa öyle yazıldı işte
Bütün gidişler gibi namertti bu gidiş de…