İntiqam (İntikam) Şiiri - Elnare Shems

Pencereme yağış qonaq geldi bu gece.
Döydü açmadım.
Bir de döydü,döydü,döydü...
Men ise baxırdım.
Ne açırdım penceremi,ne de ki,önünden uzaqlaşırdım.
Elə bil ki,kimdense qaçmışdı,gizlenmek isteyirdi.
Tez-tez dönüb etrafa göz gezdirir ve tekrar-tekrar penceremi döyürdü.

Mene ele gelirdi ki,o deyir:
- Aç,ne olar,imdad ele,meni qovurlar,aç,yalvarıram.
Sakitce baxırdım.
Niye açmırdım?
Heç özüm de özümü anlaya bilmirdim.

Hansısa qeyri–adi bir qüvve qelbimde mene deyirdi:
- Açma,qoy yalvarsın,ağlasın.
Onsuz da gedesi yeri yoxdur onun bu gece.
Heç ne qebul etmeyecek bu gece yağışı.
Ne torpaq,ne külek,ne bulud,ne de göy.
Bu gün kimsesizdir yağış.

Dinleyirdim bu sesi.
Dinledikce ele bil elime fürset düşmüşdü,bir az hardasa ele bil sevindirirdi bu inilti meni.
İntiqam alan adamlar kimi qürur hiss olunurdu görünüşümde.
Hetta gözleyirdim ki,yağışı qovan ne idise onu görüm.
Görüm ki,nece yaxınlaşır ve nece mehv edir yağışı.
Yağış döyürdü penceremi dayanmadan.
Men ise ne açırdım,ne de ki,gözünden qaçırdım.
Axı bir vaxtlarmı deyim,ya bir gecemi deyim,men de belece kimsesiz qalmışdım.
O gece yağışa tekce penceremi açmamışdım.
O gece yağış üz-gözüme yağırdı,başıma-başıma döyürdü.
Yeriyirdim,ayaqlarıma dolaşırdı yıxmaq üşün.
Meni tek-tenha qoyub kimsesiz edene yardım edirdi o gece,hemen bu geceki yağış.
Men de o gece çox yalvarmışdım yağışa…..
Penceremi döyürdü yağış,men ise baxırdım.
Ona yardım etmeyeceyimi anlayanda üzünü söykeyib pencereme yanıqlı-yanıqlı ağlamağa başladı.
Men o gece ağladığım kimi.
Ağladıqca axıb heçliyə qovuşurdu.
Amma men heçliye getmedim.
Yavaş-yavaş ucaldım...

(Türkiye türkçesi ile)

Pencereme yağmur misafirdi bu gece.
Çaldı,amma ben açmadım.
Yine, çaldı,yine çaldı ben açmadım.
Bakıyordum.
Ne pencereyi açtım,ne de uzaklaştım önünden.
Sanki birilerinden kaçıyordu,saklanmak istiyordu.
Etrafına bakıp bakıp,yine çalıyordu penceremi.
Sanki bana yalvarıyordu:
-Aç,ne olursun,imdadıma yetiş,kovalıyorlar beni,aç neolursun yalvaryorum.
Amma ben sadece bakıyordum.
Neden açmıyordum acaba?
Ben bile kendimi anlamıyordum.
Sanki kalbimdeki olağanüstü bir güç bana sinsice mırıldanıyordu:-
-Açma,bırak yalvarsın,bırak ağlasın.
Zaten gidecek bir yeri yok onun bu gece.
Hiç kimse kabullenmeyecek bu gece bu yağmuru.Ne toprak,ne rüzgar,ne sema,ne bulutlar.
Bu gün kimsesiz kalacak bu yağmur.
Sesini dinliyordum.
Dinledikce intikam için bulduğum fırsat elimde büyüyordu.
Birazda sevindiriyordu beni yağmurun bu çığlıkları.
Endamımda intikamın verdiği bu kurur giderek sertleşiyordu.
Hatta yağmuru neyin ve kimin kovaladığını görmek istiyordum.
Gördüm.
Onun nasıl yaklaştığını ve yağmuru nasıl öldürdüğünü gördüm.
Yağmur yine son feryadlarıyla durmadan çalıyordu penceremi.
Ben ne açıyordum ne de gözünün önünden kayboluyordum.
Hatırlıyorum,heç unutmadım,
Bende bir zamanlar böyle ıssız bir gecede kimsesiz kalmıştım.
O gece yağmura yalnız penceremi açmamışdım,hatırlıyorum heç unutmadım.
O gece yağmur yüzüme,gözüme,saçlarıma yağıyordu.
O gece yağmura kalbimi açmışdım.
Yürüyordum
Beni düşürmek için ayaklarıma sarılıyordu
beni yapayalnız bırakan adama yardım ediyordu sanki o gece yağmur.
Aynen bu geceki yağmur.
Bende o gece çok yalvardım yağmura
benimde feryadım sarmıştı gecenin karanlığını.
O da bana kapılarını açmamıştı…
Penceremi çalıyordu yağmur amma ben bakıyordum,
ona yardım etmeyeciyimi anladığında hıçkırıklara boğuldu penceremin önünde.
Aynen benim o gece yağmurun kinine boğulduğum gibi.
Ağladıkca boşluklara akıyordu
Aynen benim o gece aktığım gibi.
Aktıkca kavuşuyordu boşluklara
Çünkü kimsesizdi.
Amma ben kavuşmadım boşluklara,
Ben sadece yüceldim.

Tercüme-Tural Mövsüm-şair.