İntikam Şiiri - Bahadır Atay

Hep beni suçladınız ey insanlar,
Kiminiz kötü dedi bana, kiminiz nefret etti.
Ben hep oradaydım ihtiyacınız olduğunuzda.
Gene de ben haksız oldum hep,
Çünkü bu bile size yetmedi.

Nefret etmekte haklı mıydım acaba?
Olmayayım, ama yine de,
Bu dünyayadan intikamımı alacağım,
Ölümler karşısında sessiz
Ve başım dik olarak duracağım.
Tek bir kelime bile çıkamayacak ağzımdan,
Bir konuşsam ah bir konuşsam,
Yedi ceddiniz duyacak ama,
Tanrı yaratırken beni,
Dil koymamış olmayan ağzıma.

Neler planlıyorum bir bilseniz,
Hep sizi düşünüyorum insancıklar,
Benim farkımda bile değilsiniz.
Ben ki sizin en büyük düşmanınız,
Her zaman yanıbaşınızda ki yegane dostunuzum,
Her gece görmek istemediğiniz,
En büyük kabusunuzum.

Yepyeni ölüler vereceğim toprağa,
Daha soğumamış bedenlerini toprağa gömüp,
Üstlerini kapatacağım.
Gündüzleri törenle,
Ve sessizce gecelerimin bir yarısı.
Kendi ellerimle olmasa bile,
Yapacağım bunu merak etmeyin.
Aklını çeldirecek çok insan var yeryüzünde.

Toplu mezarlarınız olacak,
Silin yüzünüzdeki o alaycı gülümsemeyi,
Ve sakın küçümsemeyin beni,
Ah kader, kader de bir yardım etseydi,
Hayat bulamayacağı bir insan arıyor olurdu kendine,
Acaba ölümden kurtarabilir miyim diye şimdi.

İnsanlar korkuyor artık benden,
Bir efsaneyim şu anda zaten.
Çocuklar bile korkuyor, daha ilk görüşlerinde.
Akıllarına ilk kez sokulduğumda bile,
Tıpkı gelecekte kanlarının akacağı gibi ellerimden,
Gözyaşları akıyor o küçücük gözlerinden.

Zaman hızlı, zaman acımasız,
Ben de onun gibi olacağım,
İşin aslı ben zaten zamanım.
Sizler benim nefretim,
Ölüm intikamım.