İntiharının Ardından Şiiri - Ahmet Çapa

Neydi maksadın.
O gün,
sandıklardan çıkardığın
beyhude hatıraları,
Saçıp ortasına odanın
gözlerinin kılavuzluğunda,
karıştırmak da neydi,

Neydi maksadın,
Halıda ki kızıl bir pişmanlığa,
Bileğinden akan kızıllığı karıştırmak mı?
Bütün köprülerde, viyadüklerde intihar düşleri,
Yoksa bir kutu uyku hapında bulmak mı rahatı?

Nereden de geldi aklına o çekmece,
Bıraksaydın da,
İçindeki karanlıklarda boğulsaydı
O değil miydi çıktığında mertlik bozulan,
Bıraksaydın da
pişmanlıklar ölseydi,
İntihar edeceğin şey için,
Bugün yaşaman gerekecekti.

Arayan yanlış bir numara bile olsa,
Neden telefonun çalmadı sanki.
Neden ısrarla öten bir kapı sesi
Çağırmadı seni yeniden hayata.

Dün geldi haberin,
Bir gazetede
küçük bir köşeye sıkıştırıldı hayatın,
Seviyorum demenin
kaçınılmaz sorumluluğunu bilseydin,
Ah bir bilseydin,
Gelişin gibi
göklerin ıslandığı bir akşamda gitmezdin.

Neydi çözümsüzlüğün cazibesi,
Bu acizlik neden şimdi,
Biz ki doğduğumuzda bile aciz değildik.
İnan ki değişmedi hiç bir şey,
Sadece sana ait olanlar sensiz kaldı.
Gömleğin,
Elbiselerin,
Ve ayakkabıların...
Bir de yatağına yapışan pişmanlığın.

Şu mezar taşına yaslanmayı,
Bir çınar altında gölgelenmek mi sandın.
Nereden geldi aklına o çekmece,
Bıraksaydın da
içindeki karanlıklarda boğulsaydı.

Neydi maksadın,
Bilmem ki o soğuk namluyu,
yarin dudağımı sandın...

(-/- İst.) (bir intihar haberinin ardından)