İntiharın Eşiğinde Sevda Tuttu Elimden…

Ne terk edebildim ne de sevebildim
Şu işgale uğramış kaderimi…
Kaç insan vurdu beni, kaç melek vurdu beni,
Kaç baba, ana bedduası tuttu beni bilmem.
Kaç kapının ardında pazarlığım oldu,
Kaç taş kestiler kurmak için şirin bir zindan, bilmem.
Kaç yalan gözyaşında kaç kez boğuldum,
Kaç kez kaldırıldı cenazem
Ve kaç kez kirlendim bilmem sevdam!
Dört duvarım olmadı benim!
Bir kenarını ben kazdım, ben yıktım… İsyan mı?
Cevabını Tanrıya sordum; sustu ve belki de konuştu
Ama ben duymadım feryadımdan ötesini…
Uçurumun kenarında uzletleri sevdim;
İntihar çığlıklarını,
Ölmüş resmimin kıpkızıl çizgilerini sevdim!
Ne kırabildim ne de taşıyabildim
Yalnızlığıma zincirlenmiş yüreğimi…
Kaç seccade eskittim, kaç dua ettim,
Kaç kez kovuldum Tanrı dergâhından bilmem!
Kaç melek çattı kaşını, kaç cin çarptı beni,
Kaç kez cehennemde yandı bilmez bu bedenim.
Kaç kez darağacında ipe durdu ruhum bilmem sevdam!
Ölüm bile çok gördü kendine beni…
Ben düşündüm ve ben sevdim… Günah mı?
Cevabını Tanrıya sordum; sustu ve belki de konuştu
Ama ben duymadım feryadımdan ötesini…
Ne bir sığınacak dağ yüreklim oldu
Ne de koklayabileceğim bir çiçek,
Tutunabileyim diye bir dal…
Ne çok dinledim uçurumdan düşen çakıl taşlarının sesini,
Alıştım içimde büyüyen buruk ayrılıklara…
Ne kötüymüş naçar olmak,
Kimsesizliğini emzirmek çatısız bir kentin ortasında…
Önce avazlarımı bıraktım ayrı ayrı hasretlerle,
Sonra dedim sıra ben de…
Ne bilirdim Anka Kuşunun beni dinlediğini!
Zin’in Mem’e ağlar gibi benim için ağladığını,
Avazımın dudaklarına sevdamı tutturacaklarını,
Uçurumun kenarındaki darağacından beni alacaklarını
Nereden bilebilirdim sevdam!