İntihar Yürüyüşü Şiiri - Esma Özdemir

Biryerde kalırsın bazen
Yaşamakla ölmek arası, biryerde.!
Ya bir uçurum
Ya da bir yokuştan aşağı...
Ne farkeder?
Taksime düşer yolun...

Ömür törpüsünde topukların
Bırakırsın ayak parmak uçlarını
Bir iskemleye tekme vurur gibi...
Kendi iskemlene!

Taksim Meydanından aşağı
Boynunda bir iple sallanır gibi..!
Adrenalin tutkusuyla sırf;
Özgürlüğe inat
Korkuya inat
Ölüme inat
Yaşama inat!
Keçiden cesaretli kuzum
Keçiden inat!

İşte böyle...
İnersin, Tarlabaşından aşağı!
Bakarsın
Herşey haykırır sana;
Küçük evler, küçük insanlar
Daracık sokaklar!
Hep, aynı şarkıyı söyler ama
Aynı şekilde bağırır.
Bir kadın tırmanmış
Küçücük penceresine evinin...
Cam siler
Bir işçi kadın, belli ki
Kocaman elleriyle...
Büyük bir dikkatle
Büyümüş gözlerle
Sükûnet içinde ama
Sabahın köründe!
Ciddiyetle
Sevgiyle!

Sonra yürürsün, yürürsün
Yoluna fareler çıkar.
Ve, karınca yüzlü insanlar!
Çalışkan insanlar
İşçiler..!

Sanki, hep bir ağızdan
Bize doğru haykırırlar!
Derler ki
Çalışan eller kazanır!

Ve kazanan her insan, aslında
Paradan ziyade
Kendi özgürlüğünü kazanır!

Onun için, bu sokaklar
Baştan başa hürriyet !
Ve sen de işçiysen şayet
Aynı havayı kokla, haydi
Aynı havayı keşvet!

Kokla ki, yoksul sokaklarda
Sınırsız sevgiler...
Ve
Sonsuz hürriyet saklı!