İntihar Ve Sen Şiiri - Mert Ali Bedel

Yusuf'un kuyusundan
İbrahim'in ateşinden büyükmüş seni sevmenin ıstırabı.
Hiç bilmemiş olmayı dilerdim seni
Hiç tanımamış
Hiç görmemiş olmayı
Şimdiki yerim gibi hep hiç olmayı isterdim hayatında
Belki o zaman tutunurdum sana.
Bu hikayede Habil ölü Kabil'de
Ben gerildim çarmıha
Ben düştüm yoktan
Ben var oldum aşktan
Salıncak yapamadım ipimle
O vakit intihar mübah olandır bana
Zira sendeydi yaşamın sırrı
Sen değdin şiirime biraz da kanım bulaştı
Sor bana; var mıydı çıkmamım bir anlamı gün yüzüne,
madem ki düşecektim gözlerinden
Sor bana yandım mı kör bir kuyuda
Sor bana sustuklarım ne anlattı sana
Sokak da itler yok girme sakın koluma, tutma ellerimi
kaç yüz milyon yıl olursa olsun
Sen hiç rastlamadın uzak olan mağarama
Korkun yendi bendimi
Yere serdim bütün günlerimi
Var mıydı bir anlamı, böyle paramparça etmenin
var mıydı bir anlamı ruhu hasta bir adamı hayata inandırmanın
Ve bir kez daha anlıyorum ki
İnsan insanın hiçbir şeyi olamaz
Geç gelen özrün anlamı olmaz
Anlama beni
Benim gibi biri anlaşılmaz.