İntihar Vakti Şiiri - Aydanur Demirli

Kulaklarında ki martı çığlıkları eşliğinde,
Dünyanın en güzel şehrinin
En güzel noktasındaydı kadın
Küçük ve silik,
Önemsiz bir ayrıntıydı şimdilik…

Aylardan nisan,
Yerler ıslak, bulutlar gri…
Yağmurdan sonra güneş açacak gibi
Ona göreyse,
Günler ve saatler çoktan hükümsüzdü
Rüzgâr diye esense ihtiraslı bir ölümdü…
Ve bir türlü göremese de,
Her şeye rağmen yine de gelmişti bahar
Onun adımlarındaysa, gözü kara bir intihar…

Sırılsıklam bir ölüm sevdası,
Birazdan kanatacaktı güneşin ışıklarını
Martılar susacak…
Biliyordu ki, hava birazdan onun için kararacak
Oysa kesin kararlıydı
Bekleyeceği ne bir mevsimi,
Nede yaşamak için bir sebebi vardı
Zaten bir kadın ölmek istediğinde
Mevsimlerin ne önemi vardı…

Çakmağın sıcak nefesiyle bir sigara yaktı
Farkındaydı,
Kendi kıyametinin suruydu üflediği
Ve şimdi
Bir anlık gözyaşıydı ölüm kirpiklerinde
Mutlaka,
Sesi de asılı kalacaktı köprünün bariyerlerinde…

Hiç düşünmedi, düşünemedi
Ölüm nasıl bir şeydi?
İnsan ölünce de özler miydi?
Aklı başında değildi ölümün kapısında
Kendisini boşluğa bırakıverdi kaşla göz arasında
Dur! ..yapma! .. demeye ne fırsat,
Ölüme gidilmez ki böyle rahat! ..

Biri yakalasaydı ellerinden,
Ya da seslenseydi arkasından
Tutsaydı biri omuzlarından,
Biri fark etseydi...
Dünyanın en güzel şehrinin,
En güzel noktasında ki o kadını
Biri durdursaydı…