İntihâr Pardon İstifâ Ediyorum

Bugüne kadar; sırf kendi isteğimle,
Sırf kendi şahsî çıkarlarım hasebiyle
Kalkıştığım
Lüzûmsuz -veya fazla lüzûmlu gereğinden-
Olarak tanımladığım
Uğraşlardan, abes amellerden
Boyumun ölçüsünü aldım,
İstifâ ediyorum.

Hiçbir şeyden vazgeçemeyeceğimi sanan
Birkaç anadan doğma andaval insan,
Aslında zâten pek çoktan
Vazgeçtiğimi görünce tüm her şeyden
Acabâ ne diyecekler içlerinden,
Acabâ nasıl konuşacaklar arkamdan?

Eminim, şu anki kadar konuşulmayacağım.
Fısır fısır soyadım yankılanmayacak başıboş koridorlarda.
Benim olmayacak artık; sevdiğim, sevmediğim hiçbir lâkâbım.
Çıt dahî duyulmayacak, soyadıma zâkir ağızlarda.

Veya, dur dur! Vazgeçtim.
Bundan sonra
Hiçbir şeyden emin değilim.
Tek emin olduğumsa
Ben,
Eski ben değilim.
Dolayısıyla da sen,
O,
Siz,
Onlar...
Hiç kimse eskisi gibi değil.

İstifâ ediyorum; neyden, hayattan mı?
Ne yâni bu bir tür intihar mı?
Belki...
Umarım başarabilirim...
Umarım başarabilirim çünki...
Öyle güzel bir gün ki...
Hayâl ediyorum.
Çocuklarıma diyorum ki...
Ben de başladığım bir işi -veyâ iki-
Elime yüzüme bulaştırmadan bitirebilmiştim.
Diyorum ve mutlu oluyoruz -oluyorum-
Bak, düşündüğüm hâlde bile sevindim.

Fakat dur bir dakika...
Eğer intihar edersem,
Çocuklarım olacak mı ki?
Diktiğim cılız fidanlar yeşerecek mi ki?

Daha fazla düşünmemeli,
Aklımı yormamalıyım.
Ne yolacak sakalım,
Ne de kemirecek tırnağım.
Kalmadı çünki,
Karar verdim yaşayacağım.

Söylemeliyim ki,
Kendimle duyup iftihâr,
Henüz etmeyeceğim intihâr.
Peki ya istifâ, heh bak işte ona
Söz veremem!
Her ne kadar,
Ben istifâ edersem
Dizgini sâhiplenecek, hem de benim kadar;

"Bir başka asabi,
Bir başka enayi,
Bir başka ahmak,
Bir başka bunak,"

Bir başka... Bir başka...
Bulamayacaklarını bile bilsem
-ki zaten biliyorum.
İşte bu yüzden...
İşte bu yüzden,
İntihar.. ah pardon! İstifâ ediyorum.