İntihar Şiiri - Hicran Aslan

Ağaca asardım kendimi,
Çivi olurdu sonsuz.
Uzuvlarımdan süzülen kandamlaları
Çamur kokardı, korkmazdım…
Babamı af edemedim hiç.
Damarlarım boşalırken,
Salıncakta kendini sallıyordu bir kedi.

Aydan düştüm kaç gece,
Çığlığım da çamur kokardı.
Yere çakılan bilmediğim
bir et parçasıydı, ben değil…
beyaz bir gülümseyişe tutuldum da,
Babamı af edemedim hiç.

Kendinin seri katili birinin itirafları,
Acıda parıldar…
İntiharda…

Babam küçük bir kız çocuğunu bırakıp gitti;
Annemin bedeni aslında ceset,
Ölü bir nehri umarsızca sevip durdum yıllarca…

Ağaca asardım kendimi,
Jilet olurdu aidiyet.
Kalbimden buğday akardı inanmazsınız,
Babamı af edemedim hiç…
Ama anladım
Dokunamayacak kadar derin,
Bir daha kendimi onaramayacak kadar çaresiz…

anlamakta çamur kokardı,
Ağlamadım hiç.
Salıncakta kendini sallıyordu bir kedi,
İndirip bedenimi,
elbiseler dikerdim çocuklar gibi…