Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
intihar zinadır ..
her kirli oyun gibi bana haktır ..
hiç kimse .. benim yerime sıratta yürümeye gönüllü olmadığına göre, K İ M E NE ..
Matematikçiyim. Felsefeye ve şiire yakın dururum.
İmge ve simge buluşlarınız, pek iyi. Akış güzel. Benim tarzım olduğu için belki çok sevdim.
Şiirde noktalama, müzikteki diyez, bemol vb. işaretlerin işlevini üstlenir diye düşünüyorum.
Nadir Şener Hatunoğlu.
siir ,siir olarak guzel oturmus..ve lakin ,bana gore bir sair ölumle sevisse de icindeki yasam hazzini,yasam gayretini,yasamanin kiymetini bilendir..kendini bilmemis, henuz bulmamis bir sair de sair degildir.Ölüm,korkulmadan sevilerek işlenen bir konudur şairler tarafından ama pes etmek ve intihar bu kapsamda degildir.bezginlik ve gayreti kaybetmek ,kendi derinliklerinde gezinmeyi bilen sairlerin yendigi ,icinden yenilenmis olarak ciktigi bir durumdur.onemli olan intihara cesaret gostermek degil,yasamaya gayret gostermektir.
ölmek yenilik değil doğmak da öyle ama'
duyduğumda yesenin seni ne çok sevmiştim
sonra geceler boyu utançlarda küçülüp
o dipsiz cinnetlerde buluşuruz demiştim
bir gün baktım cihâna mübalağa mürekkep
ve ölümle beslenen bir yumak sanki hayat
ne felsefe ne bilim asla dikiş tutmuyor
tükendi denilen can tükenip de gitmiyor
evet intihar haktır denemeyen alçaktır
bilseler ne yorgunum bu ölüm bâzârında
çekip gitmek erdemli-katlanmak zor geliyor
üstelik bekleyen çok şairler mezarında
'İnsan Bir Yalnızlıktır'
....
bir çok insan bu çıkmaz sokağa girmiştir!
şiir her ne kadar bir çıkmazı ve yanlışı anlatıyorsa da gerçeğin ta kendisidir... intihar
çok güzel bir şiirdi
yapı ve muhteva itibariyle
saygılar
Alttaki yazılar ; günün şiiri hakkında değil , benim bu site hakkındaki umumi kanaatimdir , demokrasi varsa , buna göz yumulmalıdır...
Bu yer çok acayip bir yer ...
Aslâ ışığa erdirmez ...
Nerde dinsiz var , taç giyer ...
''PUAN VER ''der de , verdirmez ...
Nerde zıtlık var , sergiler ...
Kızıllık , karalık , diler ...
Bölücüler , anarşistler ;
Yükseltilir , birer birer ...
anlatım güzel,imgeler çok vurgulu,hüzün süzülüyor mısralardan düşlenmeyecek bir olgu değil hani bazen şeytan tetikliyor.acılar çıkmazında,haksızlıklar durağında,anlaşılmazlıklar sokağında. yinede olmasın varsın böylesi ölüm.
'evet intihar haktır denemeyen alçaktır'
Yaşamdan kaçan korkaktır, direnmeyen namerttir.
Şiir, şiir olarak güzel de, içerik olarak sakıncalı bir örnek.
Kaç gündür bu sayfada yayınlanan Günün Şiirleri, yorumlanmaya bile gerek duyulmayan şiirlerdi. Nihayet dişe dokunur bir şiirle karşılaştım.
HAYVANLAR BİLE İNTİHAR EDMEZ BUNLAR NASIL İNSAN SINIFINA GİREBİLİR SEÇİCİ KURULUDA KINIYORUM BİZ ZİHİRLİ OT YEMEYİZ KUR AN AHLAKINI ALMAYAN SAPIK YOLLAR ARAR İMAN NURUNA DALMAYAN KENDİNİ BÖYLE SALAR ALLAH HİDAYET NASIP ETSİN SAYĞILAR
''Evet intihar haktır , denemeyen alçaktır''...
Diyen yoz bir kişidir ve hem de çok korkaktır...
İnsan , belâ yükünü , taşıyarak güçlenir ;
Tehlikeye göğüs geren , yiğit olacaktır ...
Yaşam zorlu , uçurum çok ; sona dek ilerle...
Kahraman olursun atladığın bâdirelerle ...
Hayatla bağı kesmek , en feci korkaklıktır ;
çileler çek , ömrünü sür , hep geçse de kederle...
Yiğit olan , PES ETMEZ , çektiği çilelerle ...
evet intihar haktır denemeyen alçaktır
Deneyen de MERDUT'tur.................
Bu şiir ile ilgili 16 tane yorum bulunmakta