İntihar Şiiri - Yaşar Yaramış

Yağız bir oğlandı.
Bu yaşa kadar
Doğru dürüst
Bir iş tutmadı.
Hep etrafta
Gezdi dolandı,durdu.
Bu dünyada
Bir kendi,bir de kurdu vardı.
Ona bu yüzden
Tarkan da derlerdi.

Allah için,çok dürüst
Mert,cesur bir oğlandı.
Kimseden korkmaz
Gözü pek bir insandı.
Yapılan yanlışlıklara karşı çıkar
Haksızlığa hiç dayanamazdı.
Hep bu yüzden
Başı beladan hiç kurtulmadı
Çok canı yandı.

Ölür,öldürür
Ama kendi canına kıyacağına
Asla kimse inanmazdı.
Nasıl oldu? Neden oldu?
Kimse bilemedi.

Bir pazar günü sabahı
Erkenden kalktı.
Çarşıya gitti.
Canı sigara istedi.
Cebinde bir metelik
Bile yoktu.
Bir arkadaşından
Tek dal sigara istedi.
Arkadaşı yok dedi,vermedi.
Buna çok içerledi.
Hemen yanda bulunan
Marketin camına
Bir tekme geçirdi.
İki karton sigara aldı.
İçerisinden bir paket çıkarttı.
Onun içinden de bir dalını
Kendisine aldı.

Biraz önce kendisine
Tek dal sigarayı çok gören arkadaşına
Al sana sigara,doy dedi.
Sen bana bir sigarayı
Çok gördün,vermedin
Al hepsi senin olsun dedi.
Tüm sigaraları orda bıraktı.
Ne yaptığını bilmez bir halde
Sinirle oradan uzaklaştı.
Bir apartmanın içerisine daldı.
Bütün kapı zillerini çala çala
Yukarı katlara doğru ilerledi..
Pazar olduğu için
Evlerde hiç kimsecikler yoktu.
Bir Allahın kulu
Ona kapısını açmadı.
Belki kapıya bir bakan olsa
Kimsin,nesin,ne istiyorsun diye sorsa
Bütün bu acılar yaşanmazmıydı bilinmez
Her nasılsa sonunda
Kendisini bir dairenin
İçinde buldu.
Evde hiç kimsecikler yoktu
Önce üstündeki
Eskileri çıkarttı.
Bir güzel banyo yaptı.
Ardından bir koltuğa oturdu.
O aldığı,tek dal
Sigarayı yaktı.
Derin derin içerisine
Çektiği dumanını
Etrafa üfleyerek
Biraz efkar dağıttı.

Sonra ev sahibinin
Yepyeni,tertemiz
Gıcır gıcır elbiselerini giydi.
Eldivenlerini taktı.
Ayakkabılarını geçirdi
Nasırlı ayaklarına.
Sanki bir davete
Törene hazırlanıyordu.

Zaten o akşam
Babasına,babacığım
Senden bir şey rica
Edebilirmiyim demiş
Babası da söyle oğlum.
Senin yatağında
Bu gece ben yatabilirmiyim
Babası da tabi oğlum
Neden olmasın;
Yatabilirsin diyerek
Onun belki de hiç
Farkında olmadan
Son arzularını yerine
Getirmişti.

Girdiği daireden çıkıp
Yine zillere basa basa
Apartmanın çatısına çıktı.
Belki de birilerinden
İmdat bekliyordu.
Belki de ölümün ayak seslerini
Bütün insanlar
Duysun,görsün istiyordu.
Apartmanın çatısından
Etrafa umutsuzca
Son kez canlı gözlerle baktı.
Alt tarafta caddeden
Arabaların,insanların
Vızıl vızıl gelip geçtiğini gördü.
Hey gidi kahbe,yalan
Dünya dedi.
On beş metre yükseklikten
Kendini boşluğa bırakı verdi.
Beşinci kattan yola
Ayaklarının üstüne
Pat diye çuval gibi düştü.
Vücudundan bir damla
Kan bile akmadı.
Oracıkta öylece can verdi.

Bir kaç dakika önce
Dönüp yüzüne bakmayanlar
Şimdi eyvah,vah,tüh diye
Etrafını bir anda sarı vermişti.
Dirisine saygı göstermeyen
Bu kalabalık yığınlar
Acaba ölüsüne saygı mı
Gösteriyorlardı.
İnsana değer vermek için
İllahi ölmesi mi gerekiyordu.
İnsan hayatı
Bu kadar mı ucuz?
Bizlerin bu olaylarda
Hiç mi ihmalimiz yok?
İnsanlık görevimizi
Acaba tam yapabiliyor muyuz?
Kendi kabuğuna çekilmiş
Bir tosba misali
Gelecek tehlikelerden
Kendimizi bu şekilde
Koruduğumuzu mu sanıyoruz.
Bugün ona yarın bana
Bunu malesef bilmiyoruz.

Hayır bu böyle gitmez
Gitmemeli.Gençlerimize
Doğrular mutlaka öğretilmeli.
Bir yerde yanlışlık
Eksiklik var.
Müslüman asla intihar
Etmez,etmemeli.
Her mümin bunun
En büyük günah
Olduğunu bilmeli.
İnsan nasıl böyle bir
Yanlış yapar.
Ezeli düşmanı
Şeytana uyar.
Her iki dünyasını
Göz göre göre
Mafeder,yıkar.

Ölüm kurtuluş,
Yok oluş değil.
Ebedi hayata
Atılan ilk adımdır.
Olmadı Tarkan'ım olmadı.
Allahın verdiği canı
Yine kendisi alır.
Bize sabretmek düşer
Her derde katlanmak gerek.
Ömrü biten her kul
Anında bu dünyayı terk eder.
Gerçek sahibine varır.
Onun emanetine
Hıyanet eden
Ne yüzle,nasıl
Onun huzuruna varır.