İntihar Şiiri - Burçin Çelik

Yine oturup balkonda, yaşamak denen mevzuyu sorgularken aldım elime kalemi.
Az önce sigara içerken fark ettim,
ellerim titremeye başlamış.
Bir gün bırakacağını düşünmemiş tabii ellerimi, ellerinin.
Ödü kopmuş sigaramın bile, gideceksin diye.
Bunlar çok da mühim meseleler değil.
Asıl mesele, sen yüzüme dokunmayalı aylar oldu.
Saçlarım tam seveceğin kadar uzadı oysa.
Ruhumu merak ediyorsan, ondan benim de haberim yok.
Tenha bir sokakta, yere oturmuş bileklerini kesmeye çalışıyordur muhtemelen.

Neyse, ne diyordum…
Bu yaşamak denen olaya devam etmek istemiyorum artık.
Acılarımı doğum yılıma kadar sayabildim sadece.
Zaten doksanlardan sonrası pek sarmadı beni.
Keşke ölümsüz olsaydın sen.
Gece uyumadan, üstünü örterdin tüm keşkelerimin.
Ya da keşke “keşke” deyince, aklıma sadece sen gelmeseydin.
Ben üzgünüm sevgilim, sana yeterince sevilir olamadığım için.
Zaten beni birinin tam anlamıyla sevmesi için,
nereden baksan yarım kıyamet kopması lazımdı.
Senin kalbin sarsılmadı bile.

Dur, hemen öyle hüzne bağlama.
Önce bir yaşamayı seveyim.
Sonra söz veriyorum sana, kendimi sevdireceğim.
Ben seni tanıyana dek en harika başarım
saatte 1670 km hızla dönen dünyaya kafamın üstünde çakılmamaktı
Aslında mesele ne biliyor musun
Dünyanın benden haberi yok
Kafamda kurduğum bir gezegende yaşıyorum
Arkadaşlarım, aklımı kaçırdığımı, geceleri yarım yamalak uyuduğumu kafamın içindeki korkunç şeyleri antidepresanlarla bastırdığımı bilmiyorlar.

Doktorun beni görmesi ile insanların beni görmemesi arasındaki ince çizgide yaşıyorum şimdilik
Alışamadım sevgilim
Ne ilaçlara
Ne beyaz önlüklü onca insana
Çünkü sen de biliyorsun
Önünde sonunda
Bana hepsi geçecek diyenlerden biri
Küçük harflerle “intihar” yazacak raporuma…

Burçin Çelik